داورهای عزیز، گوش‌هایتان را کجا جا گذاشته‌اید؟

داوران عزیز، شاید شما متوجه جایگاه واقعی خود و اتفاقی که قرار است با داوری‌هاستان رقم بزنید نیستید... اما باور کنید که از نزدیک شاهد آثار داوری‌های درست و غلط جشنواره‌های پیشین روی کار آهنگسازان و روندی که برای سال‌های بعد طی می‌کنند، پیشنهادهایی که بهشان می‌شود و در مجموع تاثیری که روی مسیر حرفه‌ای آنها می‌گذارد بوده‌ام و امسال که دیگر نوبر است. اصلا نمی‌دانم دنبال دلیل این انتخاب‌ها چه بوده؟

احتمال قوی اینکه هرسال وقتی فیلم‌های دولتی آنقدرها مورد استقبال قرار نمی‌گیرند، همیشه سعی می‌شود از سیمرغ‌های دیگری غیر از بهترین فیلم و بهترین بازیگری و امثالهم برایشان خرج شود. می‌ماند سیمرغ موسیقی و تدوین و جلوه‌های ویژه و از این دست که به نظر دوستان سیمرغ‌های کم‌اهمیت‌تری هستند. در عین حال برنده شدنشان می‌تواند برای آن فیلم، دستاورد جشنواره‌ای محسوب شود و به لیست آمار جوایز دریافتی افزوده کند. امسال اما در لیست کاندیداهای موسیقی هم این وضعیت آماری رعایت شده است! یعنی انگار پیش فرض داستانی این بوده که لیست کاندیداتوری فیلم‌های دولتی هم بالا برود.

موسیقی که فریدون شهبازیان عزیز با همهء احترامی که برایش قائلم برای فیلم "فرزند چهارم" ساخته اصلا در حد و اندازهء سیمرغ نیست. همینطور است دربارهء موسیقی "خاک و مرجان" ساخته آرمان موسی‌پور. من نمی‌دانم آقایان داور گوش‌هایشان را کجا جا گذاشته بودند که موسیقی بسیار خوب حسین علیزاده را برای "آسمان زرد کم عمق"، موسیقی مارتین شمعون‌پور را برای "قاعدهء تصادف"، موسیقی پیمان یزدانیان را برای "جیب بر خیابان جنوبی" و موسیقی مانی منادی زاده را برای "سر به مهر" نشنیدند؟ قطعا مسیر حرفه‌ای حسین علیزاده و پیمان یزدانیان را جایزهء دوستان تعیین نمی‌کند اما بی‌شک می‌تواند اثر بسزایی در روند کاری آهنگسازان جوانی چون شمعون‌پور و منادی‌زاده داشته باشد. هنرمند دلش خوش است به اینکه کارش...هنرش....زحمتش ...شنیده شود نه اینکه از اساس نادیده گرفته شود.

خدا را شکر که حامد ثابت را برای "برلین منفی هفت" و کارن همایون‌فر را برای "هیس دخترها فریاد نمی‌زنند" نامزد کرده‌اند وگرنه این لیست جایی برای کمترین امیدواری‌ نداشت. ای کاش آقایان داور حداقل در اعلام نامزدها کمی سلیقه به خرج می‌دادند و حداقل کاری که می‌کردند این بود که کاندیدهای بهتری انتخاب می‌کردند اما در نهایت جایزه را به همانی که دلشان می‌خواست می‌دادند. در این صورت می‌شد دل را خوش کرد به اینکه این دوستان موسیقی‌های خوب را از موسیقی‌های متوسط و ضعیف تشخیص داده اما بنا به مناسباتی جایزه به اثر دیگری تعلق پیدا کرده است.