مرد سیاهپوش مرد همه فصول بود

همیشه همین اطراف بود. نامش با ورزش ایران گره خورده بود. حضورش با ورزش این مرز و بوم عجین شده بود. همه می آمدند و می رفتند و او با شوق پایان ناپذیرش برجای می ماند. نمی توان تاریخ ورزش ایران را نوشت و در گوشه و کنارش به داود نصیری اشاره نکرد. همان قدر که دیرپا بود - متولد 1294 شمسی، سال 1915 میلادی در تب و تاب جنگ جهانی اول - به صورت حیرت آوری چند وجهی بشمار می رفت. در دانشسرای تربیت بدنی درس خوانده بود. هم اهل فوتبال بود، هم وزنه برداری، هم بسکتبال و هم واترپلو. داور بین المللی در هر چهار رشته. مدرس ورزش و تربیت بدنی در دانشگاه تهران، دانشسرای عالی و دانشکده افسری ارتش. اهل کارهای اجرایی بود و می گفتند استخرهای امجدیه بدون او ساخته نمی شد. در دهه 1330 مربی تیم ملی شیرجه ایران بشمار می رفت. به چند زبان خارجی اشراف داشت و وقتی زدراکو رایکف در آبان 1347 به عنوان مربی تیم ملی فوتبال معرفی شد او برای مدتی عنوان مترجم رایکف را گرفت.
فوتبالی ها داود نصیری را برای حضورش در میادین به عنوان داور به یاد سپردند. سال 1316 در صف بازیکنان فوتبال قرار گرفته بود. در عصر پهلوی اول طی نخستین بازی رسمی تیم ملی فوتبال در 1319 برابر افغانستان به میدان رفته بود. قد بلندی داشت و می گفتند مرد میانی بازی ساز بوده. او اولین داور ایرانی بود که راهی مسابقات بین المللی شد شد و دیدار سودان - اوگاندا را قضاوت کرد. فروردین 1339 که عنوان رئیس کمیته داوران را داشت سر استنلی راس رئیس کمیته داوران جهانی که سال بعد رئیس فیفا می شد نامه ای به سرهنگ مکری رئیس فدراسیون فوتبال نوشت که این جمله در آن خودنمایی می کرد "... امیدوارم که تشکیل کمیته داوران تحت توجهات ریاست فدراسیون جدید آن آقای داود نصیری بتواند پیشرفت و موفقیت های بیشتری نائل گردد...". او بعدها، خیلی بعدها در 1388 لوح افتخار فیفا و همین طور جایزه ویژه کنفدراسیون آسیا را دریافت کرد.
در اوایل دهه 1340 به داود نصیری در میادین فوتبال به عنوان داور نگاه می کردیم. دورانی که او را داوری می خواندند که بازی ها را در عین قضاوت، اداره هم می کند. همان دورانی که می گفتند ده دقیقه آخر بازی ها به داور تعلق دارد... احتمالا تماشاگران فوتبال آن سال ها بازی های ویژه ای از داود نصیری را به یاد سپرده اند. او مرد سیاهپوش دیدار دوستانه 5 آذر 1344 دارایی - رستف شوروی بود. دیداری که به سیاق بازی های دوستانه آن سال ها چندان دوستانه هم نبود. روس ها با یک گل جلو افتاده بودند که نصیری در دقیقه 72 اکبر افتخاری را اخراج کرد و اعتراض تماشاگران را برانگیخت. او سه دقیقه بعد ضربه پنالتی به سود دارایی تقدیم کرد گرفت که اعتراض روس ها را برانگیخت. جلال طالبی ضربه را گل کرد و دقایق پایانی با خشونت و عتاب هر دو جبهه پایان یافت.
احتمالا جنجالی ترین بازی که داود نصیری در بطن رخدادها قرار گرفت در 13 دی 1347 برابر بیش از بیست هزار تماشاگر در امجدیه بود. در بازی های پنج جانبه تیم های بزرگ تهرانی. در نبرد پاس و تاج. منصور پور حیدری، پرویز قلیچ خانی، عزت جان ملکی، حسین فرزامی، جلال طالبی، داریوش مصطفوی و علی جباری و اکبر افتخاری در صف تاجی ها قرار داشتند و فرامرز ظلی، حشمت مهاجرانی، حسن حبیبی، همایون شاهرخی، محمود یاوری، پرویز میرزا حسن، مهدی مناجاتی و اصغر شرفی در جبهه پاسی ها. عبدالرضا موزون و حبیب الئه پورامید داوران کنار بودند. دقیقه 40 که رسید میرزاحسن از جناح راست نفوذ کرد و با شوت سرکشی دروازه تاج را باز کرد. نصیری به علامت پذیرش گل در سوتش دمید، ولی حسین قاضی شعار دروازه بان تاج به تور پاره کنار دروازه اش اشاره کرد. کاپیتان طالبی جلو رفت و محل پاره شدن تور را نشان نصیری داد. تاجی ها نصیری را دوره کردن و او لحظاتی بعد رای اش را تغییر داد و دستور به آغاز بازی داد. ولی بازی شروع نشد. مردی که با پالتو مشکی اش از روی صندلی ها بلند شده بود پا به میدان گذاشت. مرد مشکی پوش سرهنگ صادقی رئیس باشگاه پاس بود. سرهنگ صادقی به نصیری اعتراض کرد و به پاسی ها فرمان داد میدان را ترک کنند. بلندگوی امجدیه اعلام کرد "هیئت فوتبال گل را بی ارزش تشخیص داده". نصیری پنج دقیقه به پاسی ها برای بازگشت به میدان فرصت داد. ولی بازگشتی در کار نبود و نصیری بازی را مختومه اعلام کرد. 3- صفر به سود تاج... وقتی فرانتس بکن بائر و گرد مولر با بایرن مونیخ در تیر 1351 برای رویارویی با منتخب تهران به تهران آمدند، داود نصیری مرد سیاهپوش میدان بود. همان دیداری که مونیخی های فرسوده از شب زنده داری 6-3 مغلوب شدند.
داود نصیری در همه آن سال ها با تار و پود فوتبال ایران گره می خورد. سال 1347 - همان سالی که ایران در آن نبرد نهایی پیروزی تاریخی 2- یک برابر اسرائیل در امجدیه رقم خورد - او و محمود بیاتی و امیر مسعود برومند مسئولیت انتخاب بازیکنان را برعهده داشتند. وقتی او در بهار 1349 از فدراسیون شنا جدا شد و دوباره پا به فدراسیون فوتبال سرهنگ مصطفی مکری گذاشت همه این عناوین را با هم داشت: رئیس کمیته داوران، رئیس کمیته فنی، داور مسابقات، عضو هیئت رئیسه فدراسیون، مشاور عالی فدراسیون، سرپرست مسابقات باشگاه ها در رضاییه به علاوه عضو هیئت انتخاب کننده بازیکنان تیم ملی کنار مصطفی مکری، جعفر نامدار، مهدی اسدالهی و محمد بیاتی.
نصیری در آذر 1349 با ایگورنتو مربی روسی تازه وارد راهی بازی های آسیایی بانکوک شد و در بازگشت با متن نیشداری استعفا داد "... تیمسار سرتیپ مکری رئیس محترم فدراسیون فوتبال ایران. با عرض تشکر از این که مدتی اینجانب را به اسم سر مربی فدراسیون فوتبال ایران مشغول داشته اید چون مراعات اصول سازمانی در آن فدراسیون به دلایلی نمی تواند انجام شود لذا استعفای خود را از سرمربیگری فدراسیون فوتبال ایران که فقط اسمی بوده است تقدیم می دارد. با تقدیم احترام داود نصیری".
نصیری در بازی های آسیایی بانکوک 1970 عنوان معاون کمیته داوران فوتبال آسیا را گرفت و کمی بعدتر کنفدراسیون فوتبال آسیا از او دعوت کرد در تورنمنت آسیای مرکزی سوت بزند. او هشت جلد کتاب درباره فوتبال نوشت که میان شان " تمرینات برای آغازگران فوتبال" و "تمرینات فوتبال سالنی"، " تمرینات تیم ملی آلمان" و "دانستنی های داوری برای تماشاگران فوتبال" شاخص هستند... ولی کتاب خواندنی و پرآب و تابش زندگی اش بشمار می رفت. نزدیک به هشتاد سال حضور مستمر در قلمرویی گره خورده با تاریخ سیاسی و اجتماعی این مرز و بوم... داود نصیری زمانی وداع کرد که داوران سیاهپوش ایرانی از هر سو زیر تازیانه رفته بودند. زمانی که هر بار از ورزش حرف زد اشک بر گونه های چروکیده اش جاری شدند. در 98 سالگی.

4141