روز خبرنگار

روز خبرنگار؛ روز انسان روز جان
در ابتدا روز خبرنگار را به تمامی خبرنگاران و دست اندر کاران حقیقت، خبر و آگاهی در سراسر جهان تبریک می گویم؛ هر چند این روز متعلق به خبرنگاران ایرانی است؛ بویژه به تمامی دوستان خوبم در کسوت مقدس خبرنگاری تبریک و شادباش می گویم؛ اظهارت سرکار خانم خدیجه روزبهانی همسر شهید محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری ایرنا در مزارشریف در گفت‌وگو با روزنامه «شرق» مرا به یاد روزهای جنگ 33 روزه در بیروت انداخت. آن خاطرا اما بماند برای وقتی دیگر. من البته در مورد جنایت مزار شریف از بعد داخلی آن قضاوتی نمی کنم و تنها به احترام همه شهدای دیپلمات و خبرنگار کشورمان در سراسر جهان و از جمله در مزار شریف سر تعظیم فرود می آورم. فکر می کنم علی رغم تمامی مصونیت ها و کنوانسیون های بین المللی اکثریت خبرنگاران و دیپلمات های ایرانی در سالهای بعد از انقلاب بویژه در منطقه، همچنان سنگر سازان بی سنگر بوده اند ... یاد همه آنها از جمله شهید صارمی و همه خبرنگاران ایرانی و غیر ایرانی که برای پوشش حقیقت بالاترین سرمایه خود را تقدیم کردند بخیر و روزشان مبارک باد.
یادم هست سال 86 مقاله ای به مناسبت سالگرد ربوده شدن دیپلمات های ایرانی در بیروت برای روزنامه ایران فرستادم؛ اینکه دوستان قبل از چاپ چه اقداماتی کردند، باز بماند برای وقتی دیگر... ولی در آن مقاله پیشنهاد دادم روز 14 تیر را روز دیپلمات بنمامیم؛ البته هنوز هم دیر نشده و جناب آقای دکتر محمد جواد ظریف وزیر ورزیده و عزیز و محترم امور خارجه کشورمان مي توانند اين مهم را با تقديم پيشنهادي به هيات محترم دولت به انجام برسانند؛ اگر امروز این پیشنهاد تصویب نشود پس کی قصد تصویب آنرا داریم؟
من در آن مقاله البته پیشنهاد کردم اگر نمی شود این روز یا روز مناسب دیگری را به نام دیپلمات تعیین کنیم، به عنوان یک دیپلمات پیشنهاد می دهم هر روزی در تقویم ما روز سرباز است، آنروز را ما هم به عنوان دیپلمات های جمهوری اسلامی به عنوان روز خود می پذیریم و به آن افتخار می کنیم؛ اگر در تقویم ما روزی خاص به نام سرباز ( و نه سرباز گمنام و یا سربازان گمنام امام زمان که هر دو عنوان با این "سرباز" تا حدودی متفاوتند) باشد!
جالب است هم گروگان های ایرانی در لبنان متشکل از دیپلماتها و خبرنگار و سردار بزرگ سپاه اسلام بودند و هم خون خبرنگار عزیز صارمی با خون دیپلمات های گرانقدر که انگار همه جوره گمنام هستند، در مزار شریف به هم پیوند خورد.
اگر مولانا جان انسانی را چیزی جز خبر نمی داند و حقیقت جان را خبر می شمارد، بنابراین شاید بتوان نتیجه گرفت که خبرنگاران بخشندگان جان حقیقی به انسان ها هستند و روز خبرنگار روز انسان و روز جان است؛ البته خبر از چه ی مولانا بماند برای بزرگان این سخن ...
ولي شايد بي مناسبت نباشد در این مجال به همه مرتبطین با خبرنگاران پیشنهاد دهم گامی برای آنها بردارند؛ از تکریم و تعظیم و بزرگداشت گرفته تا رافت و رحمت و بخشش و عفو و گذشت و آزادی ...
نمی دانم چقدر این حرف دقیق است اما شنیده ام بعضا تحویل داران بانک و مسولین مالی در سازمان ها و نهاد های مختلف اگر مبالغی به قول خودشان کم بیاورند راههایی برای جبران هست؛ مگر نه اینست که مجتهد مصيب دو ثواب و مجتهد مخطيء يك ثواب خواهد شد؛ شاید اینجا و جاهای دیگری همچون عرصه های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی هم بتوان الگو گرفت...
گاهی برای ماندگاری یک اثر به جای قلم می توان از پاک کن هم استفاده کرد. تردید نکنید که ماندگاری پاک کن در برخی مواقع از قلم کمتر نیست. اگر بگذریم از این روزهای تلخ تر از زهر داعشی که هم آبروی مسلمانی برده و هم روی جزاران و سفاکان صهیونیست را سفید کرده؛ نباید یادمان برود که ما پیرو دینی هستیم که از ستاریت خدا که عموم و شمولش گسترده تر از ثبت و ضبط ماموران ملائکش هست که بگذریم، پیرو پیامبر رحمتی هستیم که با پیروزی و فتح مکه شعار الیوم یوم الملحمه يكي سرداران سپاهش را به الیوم یوم المرحمه تبدیل کرد و نه خانه خدا یا خانه خود و یارانش که خانه بزرگترین دشمن خدا و رسولش ابوسفیان را پناهگاه که نه بلکه بالاتر امانگاه قرار داد. تردید نباید کرد این راه به صواب نزدیکتر است...
در پایان از برادر ارجمندم جناب آقای جنتی وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی که هم یک دیپلمات بلند پایه بوده و هست و هم سالها در کسوت آگاهی و خبر رسانی فعالیت کرده و هم اکنون هم سکان دار خانه خبرنگاران و یکی از مهمترین وزارت خانه های کشور است می خواهم حداقل برای خبرنگاران ایرانی و خانواده آنها در داخل و خارج اقدامی ماندگار را مورد بررسی، تصویب و عمل قرار دهند.
جان نباشد جز خبر در آزمون
هر که را افزون خبر جانش فزون
حمیدرضا دهقانی
hamidehghani@gmail.com