آقای نبویان مدعی شده که وزیر امور خارجه ایران به «گروه ویژه اقدام مالی» - که یک سازمان بین‌المللی است - تعهد داده که سردار قاسم سلیمانی را به آمریکا تحویل خواهد داد.
این ادعای این نماینده سابق مجلس را می‌توان مصداق دیگری از سنت دیرینه و ناپسند «نخبه کشی» در ایران تلقی کرد و نسبت به اینکه یک جریان خاص در کشور همواره تلاش می‌کند رجل سیاسی کارآمد و خدوم مردم را - در حساس‌ترین شرایط - از طریق تهمت و تخریب‌های سیستماتیک از صحنه خارج کند گلایه کرد.
اما حقیقت این است که عواقب منفی اقدامات و رفتارهای آقای نبویان و همفکران او بسیار فراتر از این حرف‌هاست.
در واقع٬ یکی از آسیب‌های جدی و عمیقی که آقای نبویان و همفکران او به کشور می‌رسانند عبارت از این است که آن‌ها - با تصویرسازی‌های نادرست٬ تزریق تحلیل‌های غلط و تحریف واقعیت‌ها - اجازه نمی‌دهند برخی مدیران ارشد کشور و بسیاری از تحلیلگران سیاسی و رسانه‌ای به درک درست و واقع‌بینانه‌ای از مناسبات بین‌المللی و صحنه سیاست داخلی آمریکا دست یابند.
به بیان دیگر٬ آن‌ها با بازتولید و ترویج نظریات غیر علمی و نادرست٬ تقویت «توهم توطئه»٬ خلط مباحث٬ کلی‌گویی٬ تحریف مناسبات سیاسی در جهان٬ تحریف مناسبات سیاسی در واشنگتن و پوشاندن ظرافت‌ها و پیچیدگی‌های فرآیند تصمیم‌گیری در سازمان‌های بین‌المللی٬ آمریکا و سایر کشورهای غربی٬ همواره تصویری از جهان ترسیم می‌کنند که سیاستگذاری‌های منطقی و عاقلانه در کشور را با موانع جدی مواجه می‌سازد.
این جریان خاص در ماه گذشته در مورد سازمان یونسکو و سند ۲۰۳۰ فضای تحلیل و تصمیم‌گیری را در کشور مه‌آلود و مخدوش کرد؛ و اینک به راحتی به خود اجازه می‌دهد به افکار عمومی و بدنه مدیریت کلان کشور اینگونه القا کند که دولت روحانی به یک سازمان بین‌المللی - که کارکرد فنی و تخصصی دارد - تعهد داده که یک شخصیت برجسته نظامی را به یک کشور ثالث استرداد کند!
کافی است از مجموع تصمیم‌گیران ارشد کشور - اعم از سیاستمداران برجسته و علما - فقط یک نفر باور کند که تصویرسازی‌های آقای نبویان و همفکران او از رابطه میان نهادهای بین‌المللی و دولت آمریکا با حقیقت تناسب دارد تا مسیر تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی در این حوزه با چالش‌های جدی روبرو شود.
در واقع٬ در تمام سال‌های گذشته یکی از مشکلات اساسی در ایران عبارت از ضعف فراگیر در حوزه نهادشناسی و «آمریکا شناسی» بوده؛ و امثال آقای نبویان نیز - با تصویرسازی‌های خود - همواره مانع بزرگی بر سر راه رفع این مشکل بوده‌اند.
حال باید پرسید چه راهکارهایی برای مقابله با این پدیده تصویرسازی‌های زیان‌بار وجود دارد؟ و سازمان «صدا و سیما» می‌تواند چه تمهیداتی در این راستا اتخاذ نماید؟
52310
نظر شما