باور کنید بی اغراق می گویم. امروز هیچ مسئله ای مهم تر از حفظ تمامیت ارضی و هویت ایرانی برای ما که ساکن این گربه زخم خورده و دوست داشتنی هستیم وجود ندارد. در زمان جنگ این میزان نگرانی که الان وجود دارد وجود نداشت.
یک سو دشمن زبان نفهم و بی رحم ایستاده بود و دیگر سو پیران و جوانانی که سراپا غیرت بودند و ایمان. تکلیف روشن بود و آشکارا باور داشتیم که اگر از این نبرد نابرابر پیروز بیرون نیاییم لااقل بازنده میدان نیستیم.
امروز اما دوست و دشمن را به راحتی نمی توان از یکدیگر تمیز داد. برای من اما یک متر و معیار خیلی جدی وجود دارد. لااقل برای خودم. تا تکلیفم را بدانم. هرکس در این شرایط عجیب و غریب تاریخی که حقیقتا در نوع خودش بی بدیل است بخواهد بذر تفرقه بپاشد و با ساختن دوقطبی های مضحک مردم را روبروی یکدیگر قرار دهد دشمن من است. در هر لباس و مقامی که می خواهد باشد. آن هایی که سوریه را به آوردگاه جهل و جنون بدل کردند و یکی از زیباترین سرزمین های جهان را به ویرانه ای بدل نمودند ابتدا همین دو قطبی ها و بلکه چندقطبی های احمقانه را کلید زدند و پر رنگ کردند. سنی را به جان علوی انداختند و کرد را به جان سنی و مسیحی را دشمن ایزدی جا زدند و ترکمن را خصم کرد معرفی کردند تا آن گاه که کلید انفجار زده شد همسایه گلوی همسایه را درید و برادر در خون برادر غلتید.
امروز هرکسی که در این مرز پرگهر سخن از شهروند درجه یک و درجه دو به میان بیاورد و به هر بهانه ای بخواهد یکی را به واسطه شغلش و یا زبانش و یا دینش بر دیگری ترجیح دهد از نظر من با داعشیان نسبت تنی دارد و خواسته یا ناخواسته سودای سوریه شدن را در سر می پروراند. ممکن است بگویید مستند بزم رزم چه ربطی به این حرف ها دارد؟ عرض می کنم. بزم رزم ظاهرا روایت وضعیت موسیقی در این سرزمین است. از آغاز پیروزی انقلاب تا پایان جنگ تحمیلی. اما در حقیقت کل فیلم در اثبات برادری کسانی است که در ظاهر خیلی ربطی به انقلاب ندارند. اگر از مدعیان انقلاب و ارزش ها بپرسید چه کسانی در انقلاب سهیم بودند ممکن است هر تیر و طایفه ای را نام ببرند الا هنرمندان را. و اگرهم از سر لطف کمی مهربانی به خرج دهند و هنرمندان را در صف آخر بنشانند بعید می دانم نامی از خنیاگران به میان آورند و سهمی هر چند ناچیز برای آنان قائل باشند. این فیلم روایت منصفانه و شریف از تلاش نجیب ترین و پاک ترین هنرمندان این سرزمین است.
هنرمندانی که اگرچه سالیان سال قدر ندیدند و بر صدر ننشتند اما صادقانه و عاشقانه برای سربلندی سرزمینشان به جان کوشیدند. هنرمندانی که توهین شنیدند، تحقیر شدند، کتک خوردند اما آن قدر بزرگ و منصف بودند که هیچ کدام از این رفتارهای ناپسند را به پای انقلاب و ایران و بچه های جبهه و جنگ ننوشتند. آن قدر ماندند و کار کردند تا حیله دشمنان دوست نما را نقش بر آب کردند و آثارشان تا جاودان در ذهن و ضمیر هنرشناسان و دردمندان این سرزمین به یادگار ماند. امیدوارم این فیلم هرچه زودتر به بازار راه پیدا کند تا دیدنش برای همگان میسر باشد.
من اگر به جای متولیان صدا و سیما بودم این اثر را از همه شبکه های تلویزیونی پخش می کردم. دریغ که درک اهمیت وحدت ملی آن هم در چنین هنگامه ای در میان متولیان صدا و سیما وجود ندارد. امیدوارم روزی روزگاری فرا نرسد که مسئولان صدا و سیما این مستند را از تلویزیون پخش کنند اما بیننده ای برای آن یافت نشود. چنین مباد!
نظر شما