اطلاعات موجود در تارنمای ستاد احیای دریاچه‌ی اورمیه نشان می‌دهد که حجم آب این دریاچه که باید در حدود 14 میلیارد مترمکعب باشد و در سال 92 به 1/6 میلیارد متر مکعب رسیده بود، امروز به 1/2 (حدود یک دوازدهم تراز اکولوژیک) رسیده است. در نوروز 93 در یکی از نخستین نشست‌های ستاد احیای اورمیه (در خانه‌ی کشاورز تهران) به عیسی کلانتری و کارشناسان حاضر در نشست گفتم که مگر این دریاچه را با پول ساخته‌اند که ما می‌خواهیم آن را با بودجه احیا کنیم؟! دریاچه بر اثر مجموعه‌ای از اقدام‌های عمرانیِ بی‌ملاحظه مانند سدسازی، بهره‌کشی ظالمانه از آب‌های زیرزمینی، و ریخت‌و‌پاش مسرفانه‌ی آب در کشاورزی و شهرها رو به نابودی رفته است. و افزودم که فقط کافی است از این فشارهای سهمگین بر دریاچه بکاهید و مثلاً در همین سال دریچه‌ی سدها را باز بگذارید و ببینید که چه اتفاقی خواهد افتاد.
حدود یک ماه بعد در نشست دیگری (در دانشگاه شریف) به باقرزاده کریمی معاون امور تالاب‌ها در دفتر زیستگاه‌های سازمان محیط زیست) گفتم که شما در 30 شهریور 1390 در گفتگو با خبرگزاری سبزپرس گفته بودید که «در هیچ دولتی به اندازه‌ی دولت کنونی به تالاب‌ها توجه نشده» و حال وضع تالاب‌هایمان چنین است! در زمانی که باقرزاده کریمی این سخن را گفته بود، دولت احمدی نژاد (در شرایط درآمدهای خوب نفتی) بودجه‌ی قابل توجهی را برای تالاب‌ها در نظر گرفته بود.
اکنون، در شرایطی که درآمدهای کشور کمتر، جمعیت بیشتر، و تحریم های بانکی نسبت به شش هفت سال پیش سخت‌تر شده، آقایان در پی این هستند که با گرفتن پولِ نزولی (فاینانس) از خارجی‌ها و بدهکار کردن ملت، باز هم به کارهای سازه‌ای مانند کندن کانال در مسیر سیمینه‌رود و زرینه‌رود، ساختن دریچه در دهانه‌ی رودخانه ها، یا کاشت گونه‌های گیاهی غیربومی در اطراف دریاچه، و سفرهای خارجی و نوشتن طرح‌های پرهزینه ادامه دهند.
نه! راه احیای تالاب‌ها گرفتن پول نیست؛ واقعیت این است که بودجه‌ها و پول‌های بی‌حسابی که بودجه‌بگیران حرفه‌ای از دولت (ملت) گرفته‌اند، پهنه‌های آبی کشور را نابود کرده است... .
نظر شما