مرتضی رضایی: قبل از المپیک ریو وعده و وعید زیاد بود. خیلی از شرکت‌های داخلی برای این‌که خودی نشان بدهند و بگویند "ما هم هستیم و از ورزش حمایت می‌کنیم" وارد گود شدند، در رسانه‌ها مفت و مجانی تبلیغ کردند، عکس‌های یادگاری‌شان با قهرمانان را گرفتند و وقتی که بازی‌ها تمام شد دیگری خبری از آنها نبود. مثل یکی از شرکت‌های داخلی تولید کفش که وعده داده بود یک کفش یک کیلویی طلا را به قهرمانان المپیک می‌دهد. یا شرکت بیمه‌ای که قرار بود ورزشکاران و خانواده‌های آنها را بیمه کند و ...
در این بین فقط یکی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای بود که هنوز هم که هنوز است دارد طبق وعده‌اش عمل می‌کند و همین روزها آخرین روزهای تعهدش به قهرمانان ملی تمام می‌شود. دیروز بعد از ظهر از سوی وزارتخانه خبر رسید که طلایی‌ها المپیک از خدمت سربازی معاف می‌شوند. چه خبر خوبی؟ اما این فقط شامل کسانی می‌شود که هنوز به سربازی نرفته اند. جدا از پاداش نقدی که کمیته ملی المپیک پای سکوها به قهرمانان پرداخت می‌کند برای بانوان چه هدیه‌ای مشابه همین نرفتن به خدمت سربازی در نظر گرفته شده تا آنها هم خیال‌شان راحت باشد؟ آنهایی که سربازی رفته‌اند چطور؟ مگر ما چند قهرمان جهانی و المپیکی داریم که هر دفعه بار مدال‌آوری در کاروان روی دوش آنها می‌افتد؟
چه خوب است حالا که بحث‌های این‌چنینی به وجود آمده، برای آنهایی که هدیه معافیت از خدمت را دریافت نمی‌کنند پاداش دیگری در نظر گرفته شود. از روزی که خبر رسیده هندی‌ها ۲۱۰ هزار دلار به طلایی‌های خودشان می‌دهند شاید یک جورهایی بچه‌های با غیرت ایران افسرده شده باشند. آن هم در وضعیت فعلی اقتصاد که قیمت دلار سر به فلک کشیده است. رشته‌های "منهای فوتبال" درآمد چندانی ندارند و در بعضی از رشته‌ها خرج‌ها آن قدر سنگین است که ورزشکار به تنهایی از عهده مخارج‌اش برنمی‌آید. احسان حدادی، بهداد سلیمی، سعید علی‌حسینی، محسن محمد سیفی، عرفان آهنگران، علیرضا کریمی و خیلی از قهرمان‌هایی که در این سال‌ها بدون چشم‌داشت تمرین کرده‌اند، مدال آورده‌اند و پرچم ایران را بالا برده‌اند همه گرفتاری‌های زیادی دارند که خیلی از گره‌هایش با همین پاداش‌ها باز می‌شود. ورزشکارانی که نام برده شد همه در رشته‌های خودشان از نوابغ هستند و خیلی از کشورها آرزویشان این است که مثلا یک بهداد سلیمی یا یک محسن محمد سیفی در تیم‌شان داشته باشند. آنها را دریابید لطفا.
251 41
نظر شما