من اگر جای عادل بودم...

به این فکر می کردم که هر آغازی را پایانی است و چه بهتر که برنامه ام در بهترین موقعیت ممکن تعطیل شده است. چه بهتر که در بالاترین سطح از رضایت مردمی و با خاطره ای خوش برنامه ام تعطیل شده است.

من اگر جای عادل فردوسی پور بودم، الان به یک مسافرت یکی دو هفته ای می رفتم تا پس از چند سال کار فشرده، مدتی استراحت کنم و با آرام کردن ذهنم، به آرامشی برسم تا تصمیمی نگیرم که بعدا پشیمان شوم.

واقعیت را که همان تعطیلی برنامه نود است، قبول می کردم و مدتی خودم را از همه اتفاقات مربوط به تعطیلی نود دور نگه می داشتم تا از هیجانی که این روزها ایجاد شده، فاصله بگیرم و با خودم فکر کنم چه شد که به اینجا رسیدم.

من اگر جای عادل بودم، فعلا اجرای هیچ برنامه ای را قبول نمی کردم. چه ایرادی دارد یکی دو سال بیرون گود نشستن و فقط نگاه کردن؟ هیچ اتفاقی نمی افتد اگر یکی دو سال هم هیچ اجرایی نداشته باشد و بعدا دوباره برگردد.

خیلی خوشحال می شدم اگر جای عادل بودم و چنین اتفاقی برایم می افتاد. آن وقت به «جادوی زمان» اعتماد می کردم و اجازه می دادم گذشت زمان، به همه ثابت کند هیچ مجری ورزشی تبحر من را ندارد. اجازه می دادم به مرور زمان، مردم من را با سایر گزارشگران، مخصوصا گزارشگری که این روزها همه فکر می کنند قرار است جایم را بگیرد، مقایسه کنند و خودشان متوجه شوند که چقدر از بقیه بهتر هستم.

43 43