جامعه با مشکلات مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی دست و پنجه نرم می کند و کنشگران سیاسی راه علاجی ندارند. گویی خود مستأصل و سردرگم کناری نشسته اند تا صحنه اتفاقات کشور را رصد می کنند.
نکته ای که در این میان جلب توجه می کند، اعتراف و اصرار سیاسیون دوجناح به بی اعتنایی جامعه درباره فعالیت های آنهاست. بررسی و جستجویی ساده در اخبار رسانه ها لیستی از اظهارنظرها را فراهم می آورد که شخصیت ها و بزرگان اصولگرا و اصلاح طلب با ادبیات مختلف گفتند که مردم از اصولگرایی و اصلاح طلبی عبور کردند و انگیزه و رغبتی برای رجوع به آنها ندارند.
این روزها شاهد هستیم که حتی چهره های تابلودار اصولگرایی و اصلاح طلبی ژست مستقل بودن به خود می گیرند و به نقد عملکرد جریان های سیاسی و ناکارآمدی آنها می پردازند.
اگر مردم در مقام نقادی جریان های سیاسی برآیند، اتفاق طبیعی است، چرا که سال ها به اعتبار و دعوت این جریان ها پای صندوق های رأی حاضر شدند و به نامزد یا فهرست مورد حمایت یک جریان رأی دادند اما اینکه فعالان اصولگرا و اصلاح طلب با هدف منفعت طلبی در جایگاه اپوزیسیون بنشینند حکم کسی را دارد که سر شاخ نشسته و بن می برد.
جامعه در حوزه های مختلف به مرجع نیاز دارد. این افتخار نیست که جریان های سیاسی به جای پذیرش اشتباهات و تلاش برای اصلاح رویه های غلط، خود معترف باشند که نزد افکارعمومی بی اعتبار شدند.
از جریان های سیاسی اصولگرا و اصلاح طلب انتظار بود که در دهه پنجم انقلاب وارد فاز نهادینه سازی تحزب در کشور شوند، چراکه مردم از سال ۹۲ تاکنون در رقابت های انتخاباتی لیستی رأی دادند و خیلی از کارشناسان و صاحب نظران این اتفاق را به مثابه مساعد شدن اوضاع برای احیای تحزب در ایران می دانستند اما گویا نه تنها گام برداشتن در این مسیر تقویت نشده بلکه عقب گرد هم داشته است.
۲۱۴۲۱۴
نظر شما