لوپوس یک بیماری خودایمنی است که ۹۰ درصد مبتلایان را زنان تشکیل می‌دهند؛ بیماری‌های خود ایمنی به بیماری هایی گفته می‌شود که در آن سیستم ایمنی، بافت‌های سالم بدن را به عنوان یک عامل خارجی فرض کرده و به آن‌ها حمله می‌کند.
مطالعات جدید نشان می‌دهد تجربیات و استرس‌های منفی دوران کودکی اعم از چالش‌های خانوادگی، بی‌توجهی به کودک یا سوء استفاده روحی و جسمی می‌تواند بر شدت بیماری لوپوس در بزرگسالی موثر باشد و افرادی که دوران کودکی ناآرامی داشته‌اند، هنگام ابتلا به لوپوس علائم شدیدتری را تجربه می‌کنند، سلامت کلی کمتری دارند و احتمال بروز افسردگی در این افراد بیشتر است.
لوپوس به دو نوع DLE و SLE تقسیم بندی می‌شود. نقطه هدف DLE معمولا پوست است و روی ارگان‌های دیگر بدن تاثیر نمی‌گذارد. نوع SLE جدی تر است و علاوه بر پوست، اندام‌های حیاتی را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. در نوع شدید بیماری، بافت مفاصل و عضلات و غشای ریه، قلب، کلیه‌ها و مغز آسیب می‌بیند. تشنج، افسردگی، گیجی و سکته مغزی، از عوارض لوپوس هستند.
به گزارش بنیاد لوپوس آمریکا، خستگی و ناتوانی از مهمترین و اولین نشانه های لوپوس است. در مراحل بعدی علایمی مانند سر درد، درد مفاصل، تب، کم خونی، ریزش مو، تورم در ناحیه دست و پا و اطراف چشم، لخته شدن غیر طبیعی خون، سفید شدن یا آبی شدن انگشتان در سرما، حساسیت پوست نسبت به نور خورشید و زخم های پروانه‌ای شکل روی بینی و گونه دیده می شود.
افراد مبتلا به لوپوس در ظاهر خوب دیده می شوند، در حالیکه مبارزه سختی در بدنشان وجود دارد و همین امر منجر به منزوی شدن بیمار می‌شود.
نتایج این مطالعه در نشریه Arthritis Care & Research منتشر شده است.
۵۶۵۶
نظر شما