همین پانزده روز پیش بود که تک گل علیپور، جام حذفی را برای پرسپولیس به ارمغان آورده بود. کمی پیشتر گل بودیمیر درون سنگر پارس جنوبی قهرمانی لیگ را، سومین قهرمانی پیاپی را...
ولی او حالا رفته، برانکو رفته. دل هواداران شکسته، مبهوت شان کرده. برانکو که عصر طلایی را رقم زده بود، که رکورد بیشترین پیروزی و کمترین شکست را برجای گذاشته بود و... همه می پرسیدند چرا؟ چرا؟ آیا عصر طلایی تمام شده؟
برانکو تیمی را از حمید درخشان تحویل گرفت که فصل را در رده هشتم لیگ به پایان برده بود، ۲۳ امتیاز کمتر از سپاهانقهرمان. پرسپولیس فصل بعد هم امتیاز با استقلال خوزستان با سه تفاضل گل در رده دوم ایستاد... او بود که دفاع فروپاشیده پرسپولیس را نظم بخشید. سرخپوش ها در چهار فصل بعد به ترتیب فقط چهارده گل، سیزده گل، پانزده گل و چهارده گل دریافت کردند، در حالی که رکورد چهارده کلین شیت فصل سپری شده از آن #بیراوند شد... به جوانان اعتقاد داشت و عجیب نبود علیپور بیست و چهار ساله در فصل سومین قهرمانی پیاپی چهارده گل زد.
اجازه نداد واکنش های غیر قابل پیش بینی طارمی، مسلمان، رضاییان، منشا و عالیشاه مجموعه تیم را تحت تاثیر قرار دهد. اجازه نداد رفتن بازیکنان کلیدی بازدارنده شوند. با آرامش هیاهوهای رسانه های را دفع کرد. دانسته بود در کشوری پر تب و تاب چگونه دوام آورد. چنان که با تیم ملی قهرمان بازی های آسیایی شده و پس از یک رفت و برگشت فقط با یک شکست و بی نیاز از نتیجه آخرین دیدار، راهی جام جهانی ۲۰۰۶ شده بود.
حالا رفته و ورود استراماچونی و دنیزلیبه استقلال و تراکتور بر پرسش های هواداران افزوده و آنها را برابر مدیران مات شده قرار داده. رفتنش مربی بعدی را برابر صخره بلندی قرار داده، خیلی بلند... ولی پروفسور در نقطه اوج رفته، با عنوان بهترین مربی خارجی باشگاهی تاریخ فوتبال ایران رفته... حال و هوای طرفداران پرسپولیس را می فهمیم و البته همین طور احتمالا تصمیم برانکو ۶۵ ساله در سال های پایانی اش روی نیمکت را. او در دوران سقوط اقتصادی ایران رفته، در عصر دلشوره های بی پایان سیاسی. راهی عربستان شده که به خودی خود طعنه آمیز است.
256 251
نظر شما