دیروز برجام، امروز حفظ برجام، فردا؟

تاکنون از اهمیت برجام زیاد گفته شده که با آن چنین و چنان می‌شود و چیزی حاصل نشد و آمریکا با خروجش و اروپاییان با وقت‌کشی و در عین حال به سود آمریکا هر چه خواستند به سرِ ما آوردند! و از این طرف ایران مانند یک بچه خوب و مظلوم همه تعهداتش را انجام داد و منتظر نشست و نشست تا بلکه آنها هم گامی بردارند ولی اروپاییان به رسم دیرینه شان گامی برنداشتند که نداشتند و برنخواهند داشت! آنها هی وعده دادند و آخرالامر که ایران به ستوه آمد و خواست اقدامی کند، به تهدید متوسل شدند و نماینده و سفیر فرستادند و تا توانستند اظهار هم‌دردی کردند و از ما خواستند که صبر استراتژیک داشته باشیم که داریم! این گونه برخورد اروپاییان با ایران آدم را به یاد آن کس می‌اندازد که از گرسنگی داشت می‌مرد فردی که نان به دستش بود به عوض دادن نان نشست در کنارش و به جای نان دادن دائماً اظهار هم‌دردی کرد!

اما ایران حرف‌هایی که می‌زند و اقداماتی که می‌کند بسیار مهم است. سؤال این است که:
اولاً این که می‌گویند همه در حال حاضر در یک وفاق ملی هستند آیا به معنای موافقت با برجام است یا به خاطر اندک قاطعیتی است که از دولت در قبال این همه ناسپاسی و بدعهدی که از طرف مقابل دیده است؟ شاید مردم از این قاطعیت به وجد آمده‌اند. البته اگر در طول کار خلافش را نبینند و تبدیل به مماشات با اروپاییان مکار نشود!

سؤال دیگر این که مسئولانی که در اظهاراتشان برجام را به نفع طرفین می‌دانند و بعضی اوقات آن را معاهده جهانی به شمار می‌آورند آیا فراموش کرده اند که برجام به زعم طرف مقابل برای مهار ایران بوده و هست؟ اگر ما اعتراف کنیم که برجام به نفع امنیت بین‌المللی است آیا به طور ضمنی نپذیرفته‌ایم که ما تهدید بین‌المللی بوده‌ایم و این برجام ما را مهار کرد؟! یا وقتی رئیس جمهور از عدم خاصیت اینستکس می‌گوید ولی اضافه می‌کند خوب حالا اگر در آن پول نفت را ریختند ما می‌توانیم به نوعی آن را قبول کنیم این عقب‌نشینی از موضع اولیه نیست؟! این مطلب را آقای عراقچی هم در مصاحبه اش به نوع دیگری تکرار کرد.

هم‌چنین وقتی آمریکا که رسماً از عضویت برجام خارج شده است درخواست تشکیل جلسه شورای حکام می‌دهد، آیا تقاضایش قانونی است و آژانس باید آن را بپذیرد؟ پس چرا رسماً دولت ایران به آن اعتراض نکرد؟ و شاید اعتراض کرده و خبری منتشر نشده فقط آقای عراقچی آن را به طنز تشبیه کرد. البته حضور ایران در آن جلسه برای روشنگری بحث دیگری است ولی این اعتراض اولیه اگر شده باشد بسیار مطلوب است. ترس از این است که فردا آنهایی که از برجام خارج شده اند اگر چراغ سبز نشان دادند که می‌خواهند برگردند ما ذوق زده شویم و فرش قرمر برای آنها پهن کنیم و کلی ابراز خرسندی کنیم. کما این که در سخنان آقای عراقچی بود که اگر آمریکا برگردد و در جلسات آتی بخواهد شرکت کند ما استقبال می‌کنیم ولی به شرط این که تحریم‌ها را بردارد. آیا به قول آقای عراقچی که می‌گوید ۵+۱ دیگر وجود ندارد چگونه حضور آمریکا را درجلسات آتی به شرط برداشتن تحریم مجاز می‌داند؟ با توجه به  این که آمریکا چنین کاری نخواهد کرد و تحریم‌ها را برنخواهد داشت، آیا اگر آمریکا بخواهددر جلسات حضور یابد در عین حالی که عضو هم نیست ایران خوشحال خواهد شد؟ و آیا این نوعی عقب‌نشینی نیست؟ سخنان رئیس جمهور با همتای فرانسویش و ذکر ۵+۱ این مطلب را افاده نمی‌کند؟! این که به قول ایشان در شرایط فعلی همه در ایران یک‌دل و یک‌صدا شده اند موقعیتی مناسب است برای به خود آمدن و اصلاح امور داخلی و از مردم و استعدادهای آنان استفاده کردن و به فکر جوانان بودن.

راه اصلی، اتکا به خود و توجه به توده مردم است، همان گونه که بعضاً مسئولان می‌گویند چه برجام باشد یا نباشد، حفظ بشود یا نشود.