هر گونه تلاش و تقلای آنها برای طرح موضوعات، مسائل، صحبت با مردم و... که اکنون صورت می‌گیرد با توجه به اینکه ۴ ماه بیشتر تا انتخابات نمانده، می‌تواند به معنای تشویق مردم و سوق دادن آنها پای صندوق‌های رای تعبیر شود. اصلاح‌طلبان خیلی قبل و پیش‌تر از اینها بایستی به فکر درک شعور و احساسات مردم می‌افتادند نه چند ماه مانده به انتخابات مجلس.
از همان روزهایی که آرام‌آرام برخی نارضایتی‌ها، سرخوردگی‌ها و پشیمانی‌ها به خاطر عملکرد دولت و عملکرد فراکسیون امید شکل می‌گرفت، اصلاح‌طلبان باید دست به کار می‌شدند و مسئولیت اتفاق‌های افتاده را می‌پذیرفتند اما چنین نشد. اکنون رویکرد اصلاح‌طلبان بسیار سخت به نتیجه می‌رسد، که دوباره می‌خواهند مردم را به انتخابات و حمایت از خود فرابخوانند. آنها نه درخصوص انتخابات ریاست جمهوری اخیر و عملکرد آقای روحانی مسئولیتی پذیرفتند و نه درخصوص فراکسیون امید.
نباید چنین به نظر برسد که انگار مردم بازیچه دست هستند و فقط باید در انتخابات شرکت کنند. مردم دیگر اعتماد سابق را به اصلاح‌طلبان ندارند و سرمایه اجتماعی اصلاح‌طلبان دچار ریزش شده و اگر قرار بر بازیابی سرمایه اجتماعی و اعتماد افکارعمومی باشد، باید خیلی زودتر از اینها انجام می‌شد، نه اینکه نوشدارو بعد از مرگ سهراب باشد. بنابراین اقدام و عمل از سوی اصلاح‌طلبان که باعث شود اعتماد مردم به آنها بازگردد، به آسانی جواب نمی‌دهد. بارها و بارها به رئیس دولت اصلاحات و سایر اصلاح‌طلبان نامه سرگشاده نوشتم که باید مسئولیت بپذیریم و قبول کنیم که در قبال رای مردم به آقای روحانی و فراکسیون امید مسئولیت داریم.
همان زمان گفتم که باید با مردم صحبت کنیم و بگوییم که چرا اوضاع اینگونه شده و واقعیت‌ها را شفاف به مردم بگوییم، اما اصلاح‌طلبان حاضر به پذیرش مسئولیت نشدند. انگار نه انگار این حجم از نارضایتی نسبت به دولت در ایران اتفاق افتاده و اصلاح‌طلبان در ترغیب مردم برای رای به روحانی نقش اصلی را داشته‌اند. به همین خاطر است که هر حرکتی از سوی اصلاح‌طلبان برای ترغیب مردم به رای دادن، می‌تواند به شکل دیگری تعبیر و تفسیر شود. همانطور که گفته شد اصلاح‌طلبان باید ماه‌ها پیش به این فکر می‌افتادند. این رویکرد چندان فایده‌ای نخواهد داشت و چه بسا باعث سرخوردگی بیشتر هم بشود. چون مردم به اصلاح‌طلبان خواهند گفت: شما از اردیبهشت ۹۶ تاکنون سکوت کردید و در قبال عملکرد دولت و فراکسیون امید عکس‌العملی نداشتید، چطور شده که الان به یاد ما افتاده‌اید تا به این وسیله پل‌های خراب شده میان خود و مردم را ترمیم کنید.
* استاد دانشگاه تهران
* منتشر شده در روزنامه آرمان ۱۷ مهر ۹۸
نظر شما