وصف صفای اربعیـن

ایـن همـه جمعیت و این شور و حــــال
کی بگنجــــد وصف آن اندر مقــــال

پیــر وکوچک، مرد وزن رو سوی عشق
هــر کسی بر یــــار خود گوید تعـــال

زینـــــــبا ای کاش می دیدی چســــان
خــلق بر عشــــق حسین بگشـوده بـال

ای که گفتی رب مــــــا باشد جمیــــل
هـر چــه او خواهد بود حُسن و جمـــال         

بیـــن که دلــــدارت حسیــــن بن عـلی
شمع عــــالم گشته و یکتـــــا مثــــــال

او که گفتــــش راز اصحـــــــاب رقیــم
کـی رســـد مـــــا را ز راه حق مــــلال  

در طــــوافش بیــــن ز هــــر ملــــــیتی
عــاشق اند بر مهــر او جــون و بــلال

بیــــن سخــــاوت را ز موکــب های او
از عراقیهـــــای مـــــردانه خصــــــال

زائــــــــر آقـــا چو آیـــــد کربــــــلا
هم تماشــــــا دارد و هم برده فـــــال

کی جهـــان جمــعی چنین بر خود بدید
کی کجا دیده است این عزّ و جــــلال

مرحبـــا بر ملتی کــــو در رهــــــــش
بگــذرند از جــــان و از مـــال و منــال

این انـــــــرژی جنبشی باشد عظیــــــم
بایـدش ره گیـــــردش سوی کمــــال

تا از آن جمعیتــــــی ســازد بصیـــــــر
تا نبـــــاشند زیر ظلم قـــــدر خــــلال

تا نمــــــاید قــــدرتی از هر جــــــهت
تا نگـــــیرد علـــــم و فن رنــگ زوال

تا حـــــریفان را بترســـــــاند ز ظــــلم
تا نیــــابند بر ستـــــــم اندک مجــال

تــا نبــــــاشد ملتی در فقــــر و عُســر
تا نگـــــردد خون مظـــــلومان حلال

ننــگ باد آنکس که با نیـــرنگ خود
آنکه از حق می رمــــد همچون غزال

داخــــلی باشد و یـــــا او خـــــــارجی
فرض باشد متــــــرفین را پس جــدال

رانت خــــــوار باشد و یا شخصی دگر
او که بــــاشد همتـــــش بر جمـــع مال

این چنـــین فردی به عــالم می خـرد
بر خود و بر خـــــاندان وزر و وبــــــال

 درحـریمت گــر که بنشستــم غمـین
پس مــکن از قول و کردارم ســـــــؤال

تو کریــــــمی از تبـــــــار اسخیــــــا
طرد میهمـــان از شمـــــا امری محـــال

تو شفـــاعت کن به ما در روز حشــــر
کــــاندران نی فـــایده  بیع و خــــــلال

گر شوی رانـــــــده ز نزد حضــــرتش
پس بنـــال و پس بنـــــال و پس بنـــال

ای «رضـــا» وصف صفـــــــای اربعیــن
کی تــوانی، زانکه هست امری محـــال