جایگاه مجمع نباید دیدگاه‌ها مبتنی بر خیر و صلاح این یا آن جریان سیاسی باشد و منویات جریانی را دنبال کند. در جریان رسیدگی به FATF اعضای مجمع به جای اینکه مصلحت کشور را در این موضوع مشخص و اعلام کنند، گویی ملاحظات دیگری را در نظر گرفته‌اند. مخالفان FATF که در مجمع هم فعال هستند، تاکنون دلایل رسمی موجه علمی، منطقی و اقتصادی یا بین‌المللی ارائه نکرده‌اند که چرا ایران نباید به FATF بپیوندد.
از سوی دیگر در مورد هزینه‌ها و تبعات عدم پیوستن ایران به کارگروه ویژه اقدام مالی و اینکه در صورت تحریم‌های بیشتر باید چه کنیم هنوز یک کلمه رسما توضیح نداده‌اند. همین کافی است تا نشان دهد اعضای مجمع مصلحت چنان که باید و شاید به هر دلیلی نمی خواهند در این موضوع اعلام نظر کنند. شکی نیست که عدم الحاق به FATF زیان‌ها و هزینه‌های هنگفتی برای کشور به دنبال خواهد داشت، اما تجربه نشان داده که مخالفان این لوایح که غالبا مخالفان دولت هم محسوب می‌شوند، اگر در نهایت هزینه‌ای را با عدم تصویب این لوایح به کشور وارد کنند، درصدد انتقاد از دولت برخواهند آمد و با استفاده از صداوسیما و دیگر تریبون‌هایی که در اختیار دارند، تحمیل هزینه را به گردن دولت خواهند انداخت. آنها خواهند گفت اگر وضع اقتصادی خراب است، نه به دلیل سیاست خارجی تقابلی، که به علت عملکرد نامطلوب دولت آقای‌روحانی بوده است. این مساله‌ای است که متاسفانه مدت‌ها با آن آشنا هستیم. به علاوه نکته بسیار مهم این است که مجمع تشخیص مصلحت نظام همواره یک نهاد مشورتی بوده و از نظر قانون اساسی در جایگاه تصمیم‌گیری و قانونگذاری نیست و آنچه که مجمع ظرف سال‌های اخیر انجام می‌دهد، محمل و بستر قانونی روشن و شفافی ندارد.
شاید یکی از راه‌ها این باشد که موافقان و مخالفان FATF به تلویزیون بیایند و دلایل خود را در موافقت و مخالفت بیان کنند تا نوعی نظرسنجی ساده در جامعه انجام شود. اگر حداقل 80 درصد مردم برای پیوستن به FATF رای ندادند آن وقت ایران به این کارگروه نپیوندد. مردم باید تصمیم‌گیرنده نهایی باشند و بدانند که اگر به FATF بپیوندیم چه تبعات مثبت و منفی را برای کشور به ارمغان آورده‌ایم.
* منتشر شده در روزنامه آرمان ملی . ۲۳ آبان ۱۳۹۸
نظر شما