واقعیت این است که این ویروس به یک اپیدمی جهانی تبدیل شده و مهار و کنترل آن نیازمند تقسیم کاری جهانی است که مسئولیت آن بهصورت مشترک بر دوش همه انسانهای کره زمین است.
بعد از رسانهای شدن بیماری کرونا که از کشور چین آغاز شد، مشخص شد که این ویروس حد و مرزی نمیشناسد و میتواند بسیاری از کشورها را درگیر کند. اگر بخواهیم در داخل کشور در مهار و کنترل این بیماری موفقیتی داشته باشیم، نیازمند عزمی ملی و جدی هستیم.
فراتر از توصیههای بهداشتی باید تجربههای کشور چین را هم که در چند مقوله پیگیری میشود، مدنظر قرار دهیم. با توجه به وسعت شیوع و اینکه کشور چین توانسته تقریباً بیماری را نسبت به جمعیت زیادی که دارد، مهار کند، میتوان از راهکارهای مورد استفاده آنها نیز بهره برد. باید از سه زاویه تبلیغی، درمانی و خودمراقبتی بهصورت همزمان و به موازات یکدیگر به مسأله نگاه شود. مقابله با کرونا، نمیتواند وظیفه یک یا چند دستگاه باشد بلکه مشارکت همه نهادها، دستگاهها و مردم را میطلبد.
از جنبه تبلیغی، صداوسیما، شبکههای اجتماعی و تریبونهای مختلف میتوانند کمککننده باشند. از جنبه درمانی صرفاً نمیتوانیم بگوییم که وزارت بهداشت تمامی وظایف و مسئولیتها را یک تنه به عهده دارد، بلکه نهادها و دستگاههایی که در این زمینه وظیفه ذاتی در این خصوص دارند هم باید همکاریهای لازم را به عهده بگیرند. نهادهای مدنی و کلیه دستگاههای دولتی و غیردولتی و همه شهروندان در این برهه زمانی مسئول هستند و باید بهعنوان حلقههای یک زنجیره عمل کنند.
علاوه بر این موارد رعایت بهداشت خانوادگی و شهروندی در محیط کار هم میتواند اثرگذاری لازم را داشته باشد. نباید تنها منتظر پروتکلهای وزارت بهداشت باشیم. در این مواقع باید همه احساس مسئولیت داشته باشند و به موازات این مشارکت مردمی، دولت و حاکمیت هم باید با شفافیت و صداقت و ارائه راهکارهای مناسب در مهار این بیماری گامهای مؤثری بردارند.
* حقوقدان و پژوهشگر حوزه زنان
* منتشر شده در روزنامه ایران . ۴ اسفند ۱۳۹۸
نظر شما