استاد افشار انسانی بود که اگر کسی یک بار ایشان را می دید، خاطره آن یک لحظه را فراموش نمی کرد. من که سال هاست ایشان را می شناسم و از شاکردان ایشان بوده ام، نمی توانم در این مختصر، مکنونات قلبی خودم را بگویم.
آقای افشار یکی از چهره های درخشان این سرزمین بود. کمتر کسی مثل ایشان یک عمر با پشتکار و پی گیری و شوری که داشت همه را صرف فرهنگ و تاریخ سرزمین ایران کرده است ودر این زمینه انگیزه ای شگفت برای دیگران بود.
آقای افشار یکی از برجسته ترین کتاب شناسان این مملکت بود. یکی از کم نظیر ترین نسخه شناسان این کشور بود. یکی از بهترین روزنامه نگاران فرهنگی این مملکت بود. کمتر کسی کارنامه ای پربار تر از استاد افشار دارد. صدها جلد کتاب و بیش از هزار مقاله.
او در سوگ خیلی ها مرثیه و یادداشت نوشت.
در طی این 50 سال شاید بیش از 500 نفر از اهالی فرهنگ در داخل و خارج که راجع به ایران تحقیق می کردند، راجع به آنها نوشت و یادشان را گرامی داشت. مجموعه اینها در کتاب "نادره کاران" در بیش از هزار صفحه چاپ شده است. نمی دانم حالا که او نیست، چه کسی به حق راجع به ایشان خواهد نوشت.
آقای افشار در تمام حوزه های فرهنگی این مملکت نقش داشت. کمتر کسی هست مثل آقای افشار که اینقدر در خارج از ایران شناخته شده باشد. در خارج از ایران خیلی بیشتر از داخل ایران ایشان را می شناختند. دیگران قدر ایشان را بیشتر می دانستند. او بعد از علامه قزوینی، بعد از تقی زاده و بعد از مجتبی مینوی، چهارمین فرد ایرانی بود که با تمام ایران شناسان و تمام خاور شناسانی که راجع به ایران کار کرده اند، از نزدیک آشنا بود.
آنها را می شناخت، معرفی می کرد و با آنها در تماس بود. او یک چهره بین المللی بود. من هیچ جانشینی برای استاد افشار نمی بینم. او در تمام مدت عمرشف جز ایران و جز شناخت این سرزمین کاری نکرد و کارنامه بسیار پر باری از خودش باقی گذاشت.
او در میان ما نیست ولی یاد و خاطره مهر آمیز او در قلب و دل ما هست و هرگز فراموش نمی شود.
/62
نظر شما