اما رویدادهایی در زندگی آدمی رخ میدهد که تکانههای بزرگ آن، خواب را نه فقط از هشیاران و آگاهان، که از چشم خوشخیالان نیز میزداید.
شیوع ویروس کرونا، یکی از این رویدادهاست که مردم تمام جهان را در درجات مختلف و در نسبت با موضوع های گوناگون دچار ترس و تردید و یا اگر مثبت بنگریم؛ آگاه و منتبه ساخته است.
اکنون، دنیای پساکرونا موضوع اندیشمندان حوزههای دین و اقتصاد و اجتماع و روانشناسی شده است.
مرگ خاصترین و خصوصیترین تجربه آدمی و غریب ترین همنشین و قریبترین فراموششده اوست. اما وقتی به صورت تهدیدی جمعی ظاهر شد، به تجربهای جمعی و هشدار و آگاهباشی عمومی بدل می شود.
در این بزنگاهها، آنگاه که بانگ و آهنگ درنگآفرینی چون کوس کرنای کرونا بلند می شود؛ چشمی نیست، مگر آنکه باز میشود و گوشی نیست، مگر آنکه بههوش می شود و این هشیاران اند که بینا و شنوا باقی میمانند.
معضل بیماری کرونا، تاریخ و اعتقادات، سبک زندگی و آیین بندگی، فرهنگ و سیاست، اقتصاد و مدیریت و آموزش و پرورش، نحوه با هم بودن و حتی با هم نبودن ما را در بوته آزمایش قرار داده است.
کرونا به مثابه مرگِ مجسم، ما را به تعبیر سهراب سپهری، تا ته بودنِ برده است. کرونا، تَرَک بر بتهای بزرگی انداخته و جسارت پرسشگری را برای ذهنهای بسیاری به ارمغان آورده است.
با این مقدمه می خواهم به سراغ موضوع این کانال بروم و از کلیگویی پرهیز کنم:
کرونا معلم و دانشآموز و مدیر و مادر و وزیر و وکیل را تا «تهِ مدرسه» برده و نگاه داشته است؛ اگر غافل نباشیم.
کرونا برگه امتحانی اش را پیش روی «همه» ما گذاشته است و از ما می خواهد برای سوال هایش پاسخی بیابیم.
زیر گوش دانش آموز می خواند: دیدی بدون مدرسه هم می شد زندگی کرد و درس خواند؟ پس، چرا مدرسه؟
و مدرسه ونهاد آموزشوپرورش باید برای این پرسش سهمگین پاسخ قانع کنندهای، محکم تر و محکمه پسند تر از همیشه داشته باشد.
و نهاد تعلیموتربیت را پیش چشم دانشآموزان و والدین، پای تخته نگاه میدارد و از آنها سوال و مطالبه می کند که: برای این روز، که روز مباداست، چه تدبیری داشته اید؟ و خواهید داشت؟
و والدین را در ضمیر و وجدانشان به این پرسش وا میدارد که آیا واگذاری و برون سپاری حداکثری مسئولیت تعلیم و تربیت فرزندان به نهادی بیرونی و رسمی صحیح بود؟ یا بهتر میبود برای چنین روزی خود را آماده و حاضر به یراق نگاه می داشتید و از مسئولیت های آموزشی و پرورشی امیدهای زندگی تان به کلی دست نمی شستید؟
ما با کرونا تا «تهِ نهاد مدرسه و آموزشوپروش» رفته ایم. می توانیم به روی خودمان بیاوریم؛ می توانیم نه.
* منتشر شده در کانال تلگرام نویسنده با عنوان «معلم: یادگیرنده مادامالعمر» . ۵ فروردین ۱۳۹۹
نظر شما