ماجرای اکران دیجیتال در سینمای ایران که با فیلم «خروج» در ایام نوروز ۱۳۹۹ آغاز شد، موجی از ذوق‌زدگی‌ها نسبت‌به رهایی از بند مافیای اکران را در فیلمسازان و منتقدان ایجاد کرد و البته طی مدت کوتاهی پس از آن، با قاچاق فیلم‌های به‌نمایش‌درآمده در استریم‌ها چنان یأسی نسبت‌به این فضا ایجاد شد که عده‌ای حکم به شکست خوردن کلی این پروژه در ایران دادند. نه آن ذوق‌زدگی اولیه طبیعی بود و نه این یأس امروزی واقع‌گرایانه است.
در سینمای جهان این اتفاق سال‌ها پیش از این افتاده بود و فیلم‌های آمریکایی هم در سایت‌های سارقان هنری بارگذاری می‌شد که نمونه شاخص آن «بی‌مصرف‌ها3» با بازی سیلوستر استالونه، جیسون استاتهام، آنتونیو باندراس، جت لی، مل گیبسون، هریسون فورد، آرنولد شوارتزنگر و... است که بزرگ‌ترین شکست تجاری تاریخ سینما به‌علت قاچاق فیلم به‌حساب می‌آید. در مقاله‌ای که به‌قلم نلسون گرانادوس در سال ۲۰۱۵ نوشته شده و مربوط به دورانی است که سینمای آمریکا شرایط امروز ما را تجربه می‌کرد، گذشته از اشاره به ابعاد مختلف ضررهایی که چنین سرقتی ایجاد می‌کند و سوای تاکیدی که روی فرهنگ‌سازی برای جلوگیری از این موضوع می‌شود، به این هم اشاره شده که بین ۷۰ تا ۸۰ درصد از مخاطبان فیلم‌های قاچاق، درصورتی‌که فیلم قاچاق نمی‌شد، اساسا آن را نمی‌دیدند و باقی‌شان بلیت سینما می‌خریدند یا نسخه‌های آن را در شبکه نمایش خانگی تهیه می‌کردند.
باتوجه به همین نکته می‌شود فهمید که چطور می‌توان با مساله قاچاق فیلم کنار آمد و اقتصاد سینما را هم حفظ کرد. کافی است همان ۲۰ تا ۳۰ درصدی که فیلم را روی پرده می‌بینند یا برای کپی آن در شبکه نمایش خانگی پول می‌پردازند، مشتری نسخه‌های قاچاق نباشند و مابقی مخاطبان اگر هم فیلم را در فضای کم‌کیفیت قاچاق ببینند، صدمه زیادی به اقتصاد فیلم‌ها نخواهد خورد. البته این قضیه احتیاج به تنظیم ساختارها دارد. مقاله نلسون گرانادوس که در سال ۲۰۱۵ منتشر شده بود، وضعیت سینمای آمریکا در دوره‌ای که به امروز ما شباهت داشت را توصیف می‌کند.
۲۴۱۲۴۱
نظر شما