جعفریان نوشته است : در قرن هفتم و هشتم هجری نسلی از میان ادیبان و فرهیختگان ایرانی برآمدند که همزمان در قالب دو زبان عربی و فارسی شعر می سرودند و نثرهای سنگین می نوشتند. از نشانه های رقابت عربی و فارسی در قرن ششم و هفتم، پیدایش نسلی است از دبیران و نامه‌نگاران و ادبیان که همزمان به عربی و فارسی شعر سروده یا دست به نگارش متن‌های ادبی می‌زنند. این زمان، به قدری زبان فارسی غنی شده و اشعار زیبا و نغزی در آن سروده شده بود که امکان صرف نظر کردن که هیچ، احتمال جایگزینی کامل آن را برای عربی مطرح می‌کرد. نمونه راحة الصدور از هر حیث مؤید این مطلب است.
وی در ادامه افزوده است : نسل دوزبانه‌ها، کسانی که همزمان به فارسی و عربی بنویسند، در میان دانشمندان این دوره به ویژه کاتبان و ادیبان و حتی فیلسوفان فراوان است. آثار ابن سینا یا ابوریحان بیرونی شاهدی بر این مدعاست و به خوبی نشان می‌دهد که در قرن پنجم، زبان فارسی تا چه اندازه نیرومند شده بوده است. با این همه، تا این زمان، همچنان زبان عربی، زبان علم و دانش بود.
جعفریان به لزوم پژوهش مستقل روی این دوزبانه‌ها اشاره کرده و در ادامه به معرفی چند نمونه از این دانشمندان دو زبان که در نثر و نظم ادب فارسی و عربی تخصص داشتند، پرداخته است.
متن کامل مطلب وی را اینجا بخوانید.
نظر شما