مشام جان، اگر آشنا به عطر حضور باشد، می تواند به استشمام آن حضور نورانی نایل آید و در هر جا، رد پای مهدی (ع) را بیابد. عرفات، آن عشق و شور و عرفان حسین بن علی (ع) را در دامنه «جبل الرحمه »تداعی می کند. در تب عرفان عرفات،می توان با حسین بن علی (ع) اینگونه خطاب کرد که:
«ای حسین!....
تو در این دشت چه خواندی که هنوز سنگ های «جبل الرحمه »، از گریه تو نالان اند؟ عشق را هم ز تو باید آموخت و مناجات و صمیمیت را...و عبودیت را؛ و خدا را هم... باید ز کلام تو شناخت.
در دعای عرفه، تو چه گفتی؟ تو چه خواندی که هنوز، تب عرفان تو در پهنه این دشت به جاست؟
پهندشت عرفات وادی «معرفت »است و به مشعر وصل است وادی شور و«شعور» دشت،از نام تو عرفان دارد و شب،از یاد تو عطر آگین است.آسمان،رنگ خدایی دارد.
و تو گویی به زمین نزدیک است ای حسین!...
ای زلال ایمان مرد عرفان و سلاح در دعای عرفه تو چه خواندی، تو چه گفتی، که امروز زیر هر خیمه گرم یا که در سایه هر سنگ بزرگ یا که در دامن کوه حاجیان گریان اند با تو، در نغمه و در زمزمه اند».
* منتخبی از کتاب «زیارت» به قلم نویسنده
نظر شما