یکی می‌گوید مفاسد اقتصادی موجود در کارگزاران حکومت در دوران زمامداری حضرت علی علیه‌السلام بسیار بیش از آنچه امروز در جامعه ما دیده می‌شود بود و دیگری می‌گوید حضرت علی تندروترین مسلمان بود.
دقت در این دو تفسیر از روش حکومتی امیرالمؤمنین علیه‌السلام، خواننده یا شنونده این مطالب را به این نتیجه می‌رساند که اولی برای توجیه کردن مفاسد موجود در جامعه امروزین ما، حضرت علی علیه‌السلام را یک حاکم محافظه‌کار و بشدت تفریطی معرفی می‌کند که حتی کارگزاران فاسد خود را نیز برکنار نمی‌کرد و دومی درصدد توجیه تندروی‌ها و افراط‌هائی است که عده‌ای برای غلبه کردن بر رقبای خود در جنگ قدرت مرتکب می‌شوند و بی‌مهار به هر کاری که بخواهند دست می‌زنند.
اگر این افراد هرچه می‌خواهند به جامعه القاء کنند را به نام خودشان بگویند و به پیشوایان دینی نسبت ندهند، عیبی ندارد و کسی به آنها اعتراضی نمی‌کند، ولی وقتی برداشت‌های نادرست خود را به پیشوایان دینی نسبت می‌دهند مرتکب خلاف بزرگی می‌شوند. نام این خلاف، هزینه کردن پیشوایان دینی برای توجیه ندانم‌کاری‌های حکمرانان است.
وقتی یک نظام حکومتی به نام دین تشکیل می‌شود، انتظار اینست که حکمرانان آن نظام همواره خود را برای تقویت باورهای دینی مردم هزینه کنند ولی متأسفانه در جامعه ما اکنون خلاف این روش عمل می‌شود. کسانی که با عملکردهای نادرست خود ثابت کرده‌اند شایستگی لازم را برای مدیریت جامعه ندارند، تلاش می‌کنند با تفسیرهای غلطی که از سیره پیشوایان دین به عمل می‌آورند، عملکرد خود را توجیه کنند. چنین تفسیرها و توجیهاتی علاوه بر اینکه سودی به حال آنان ندارد، به اعتقادات مردم لطمه وارد می‌کند.
1717
نظر شما