۳ نفر
۱۸ مهر ۱۳۹۹ - ۰۸:۱۶

نقطه‌ وصل

شاهرخ دولکو
نقطه‌ وصل

برای استاد محمدرضا شجریان

۱- «جدایی نادر از سیمین»، با هر متر و معیاری، فیلمِ بزرگ ِدوران ِماست. فیلمی که واقعیت و روح زمانه‌ اش را بی کم وکاست و به شیواترین شکلِ ممکن بیان می‌کند. ساده‌انگارانه‌ترین برداشت از این فیلم، محدود دانستنِ آن به فیلمی خانوادگی است. این، سطحی‌ترین و رویی‌ترین چیزی‌ست که از این معادله پیچیده و کلافِ سهمگین و درهم تنیده زندگیِ ایرانی در این فیلم می‌توان دید. در عمق- جایی که فیلم واقعا به آن تعلق دارد- «جدایی... » فیلمی درباره «ایران» است. ایرانی که عملا دوپاره شده. تاکید بر واژه «جدایی» ( که هم در عنوان ِفارسی و هم در عنوان ِبین‌المللی آن مهم‌ترین واژه محسوب می‌شود) بیش از پیش بر این ویژگی ِآن اشاره می‌کند. «جدایی...» داستانِ جدایی و انشقاقِ یک ملت است. ملتی از دو طبقه و فرهنگ و دیدگاه که هر کدام نگاه خود را به زندگی دارند و این نگاهِ مستقل، از جمع شدن‌شان جلوگیری می‌کند. برای این دو جریان، زندگی در کنار هم، فهمیدنِ حرفِ هم، کنار آمدنِ با هم، امکان‌ناپذیر است و فیلم هم به درستی با همین کشمکش آغاز می‌شود تا بگوید این دو جریان، در حالی که ظاهرا در یک خانه و زیر ِ یک سقف زندگی می‌کنند، چقدر از هم دورند و چقدر نقطه اتصال‌شان سست و بی‌رمق شده است.

۲- این یک سمتِ قضیه است. اما فیلم، سمت دیگری هم دارد. این که در تاریک‌ترین لحظاتِ این زندگیِ از هم پاشیدهِ جدا شده، شاید بتوان هنوز یک نقطه وصل، یک فهمِ مشترک، یک وجه اشتراک پیدا کرد. چیزی که هنوز بتوان آن را متعلق به هر دو دانست. و فکر می‌کنید فیلم چه پیشنهادی به این پرسش می‌دهد؟

۳- در یکی از سکانس‌های مهم ِ فیلم، سیمین در حالِ جمع کردن وسایلش است. او دارد آخرین مایملکش را از این خانه می‌برد و آنجا را – شاید- برای همیشه ترک می‌کند. می‌رسیم به آخرین چیزی که برمی‌دارد و بردنِ آن را به زبان می‌آورد: «من این شجریانو بردم.»

۴- شجریان، محمدرضا شجریان، آخرین نقطه اتصالِ این مردمِ پاره پاره شده است. تنها چیزی که دو جریانِ مخالفِ هم در این ملک به آن دل داده‌اند و حتی وقتی همه چیزشان را از هم جدا کرده‌اند، این شجریان است که مالِ هر دوی آن‌هاست. تنها چیزی که شاید هر دو لازم دارند تا نسخه‌ای از آن برای خودشان داشته باشند.

۲۵۸۲۵۸

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 1441381

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
7 + 1 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 2
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • ایراندوست IR ۲۳:۵۶ - ۱۳۹۹/۰۷/۲۲
    1 4
    بهترین فیلم : بچه های اسمان - خیلی دور خیلی نزدیک . درضمن این برداشت اصلاح طلبانه از " محمد رضا شجریان " است .
  • عبدالکریم IR ۱۹:۴۹ - ۱۳۹۹/۰۸/۲۹
    1 3
    من این مطلب خیلی دیر خوندم. به نویسنده ش که هیچ ارتباطی به تقسیم بندیهای سیاسی نداره تبریک میگم بخاطر نکته سنجی و باریک بینیِ خاص خود. ضمن اینکه بهترین فیامهای سینمای ایران به گمان من درباره الی از فرهادی، زیر درختان زیتون از کیارستمی و باشو از بیضایی است که هرسه بزرگوار از ارادتمندان استاد هستند.