پهلوانان نمی‌میرند

یک زندگی کوتاه بدون لکه ای سیاه...

غلامرضا تختی در تلخ ترین یکشنبه تاریخ ورزش ایران، به خانه واقعی اش بازگشت.

در روز هفدهم دی ماه 1346.

در قاب های پوسیده، هنوز لبخندهای او رنگ نباخته و رنگ نخواهد باخت.

پیرمردی، نشسته بر پشت دیوار سرد مزار تختی در ابن باویه، با خود زمزمه می کند: «بچه که بودیم می گفتند پهلوان رستم. بزرگ شدیم گفتند پهلوان تختی. حالا ما به بچه هایمان بگوییم پهلوان ....؟!»

 و این زمزمه که در سرمای نعره کشان زمستانی، آرام آرام بر کوچه های یخ زده شهر سرازیر می شود.

جلال آل احمد نویسنده نامی چه خوب نوشت: «او پوریای ولی نبود، او هیچکس نبود. او خودش بود، بگذار دیگران را به نام او و با حضور او بسنجیم. او مبنا و معنی آزادگی است...»

گاه کلمات در توصیف غلامرضای بزرگ عاجزند. این کلمات که 53 سال است روی کاغذ جاری می شوند، به ذهن ها خطور می کنند، مسیر تاریخ را می پیمایند تا شاید کمی از بزرگی او بگویند.

بزرگی تختی اما روی این صفحات پوسیده نمی گنجد. او یک زندگی کوتاه داشت بدون لکه ای سیاه.

واقعیت این بود تختی بزرگ شد، به تمام قلب ها راه یافت و در زندگی مادی به آنچه که می خواست رسید، اما درد پهلوان اینها نبود. پشت آن چهره شاد، دریای بی کرانی وجود داشت که هیچ کلمه ای نتوانست از انتهای آن، پا به دنیای واقعیت ها بگذارد.

تختی رفت، بی آنکه کسی بفهمد واقعیت زندگی اش چه بود.

حالا همه آنچه از او در تاریخ به جا مانده، چهره معصوم، دل پاک و دستان بزرگواری است که هیچگاه از گرفتن دستی دیگر، آرام ننشست.

از او روایت های زیادی است که نسل به نسل خواهد چرخید اما هر چه بود، در این ساعات ملال آور زندگی، با انسان هایی که هیچ شباهتی به تختی ندارند، فقط یک واژه تمام او را توصیف خواهد کرد؛ «جهان پهلوان».

زندگی برای همه ادامه خواهد داشت، بدون پهلوانیکه حالا در قاب های چوبی، لبخندزنان می گوید «پهلوانان نمی میرند.» او غلامرضا تختی بود. نقطه سفیدی در سیاهی بی کران تاریخ....

252 252