پایان ترامپ و آمریکای دو قطبی

از دیدگاه برخی از طرفداران ترامپ (همان ها که هشت سال ریاست جمهوری اوباما برایشان حکمِ استخوان در گلو را داشت) «رئیسِ جمهورِ واقعی» بایدن نیست بلکه رئیس جمهورِ واقعی آن خانم کاملا هریس است.

همان جماعتِ خشمگینی که گمان می کنند حال و روز ایالات متحده طوری شده که امروز (این سالها) «خارجیها» (مهاجران) شغلهای خوب و درآمدهای بالا را تصاحب می کنند و فرزندانِ آنها «بیکار» یا مشغولِ به کارهای «کم درآمد» می شوند، برایشان دیدنِ «یک نسخۀ دیگر از باراک اوباما» حکایتِ همان استخوان در گلو را دارد ولی این بار تلخ تر! چرا که اینبار، فردی همچون ترامپ را (که به میهن پرستی می اندیشید) در میانۀ کارش، از کاخِ سفید بیرون رانده اند.

این «رانده شدن»، امرِ سهل و قابل پذیرشی برای آن جماعتِ سفیدپوستِ خشمگین نیست. واقعیتِ امروزِ آمریکا چنان است که وقتی در شرکتهای تراز اول نیویورک به جلسه می روی، اگر که بر صندلیهای پیرامونِ میز جلسه، کسی آمریکایی (سفیدپوست) نشسته باشد، «اقلیت» محسوب می شود! در سلیکن ولی و در شرکتهای تراز اول تکنولوژی با آن حقوقهای نجومی (و فراتر از نجومی)، چقدر سهم و نصیب از شغلها به فرزندانِ آمریکایی هایی رسیده که خود را صاحبِ کشور می دانند؟ عمدتا مهندسین هندی و چینی و ایرانی و ترکیه ای.

آن هفتاد و چهار میلیون نفری که به ترامپ رای دادند، چنین می فهمند که حقوقِ یک معلم مدرسه به سختی به چهار هزار دلار در ماه می رسد (چیزی که برای امرار معاش سخت و دشوار است) ولی یک جوان هندی در بیست و شش سالگی وارد ایالات متحده می شود و چهار-پنج سال بعد، در یک شرکت تِک، با بیست هزار دلار حقوق در ماه استخدام می شود.
فرزندان و خویشاوندانِ خود را می بینند که (کارمند بانک، شهرداری یا اداره آتش نشانی هستند و) گرفتار اقساطِ بانک برای یک خانه معمولی هستند، ولی همزمان «دارا خسروشاهیِ» ایرانی را می بینند که در نُه سالگی به آمریکا آمده و امروز سالیانه نَود میلیون دلار (!) حقوق می گیرد.
وب سایتِ کدام دپارتمان معتبر در دانشگاههای آمریکایی را باز کنی که در میان عکسِ چهرۀ پروفسورها، بیش از دو-سومش خارجی نباشد؟!
کدام بازنشستۀ ارتشِ آمریکا را پیدا می کنی که در مخارج جاریِ خود و نَوه هایش درمانده نباشد و همزمان برایش صعب نباشد که ببیند آن جوانِ مصری و ترکیه ای، ده سال پیش به این کشور آمده و امروز در خانه ای فراخ و وسیع(!) از زندگی لذت می برد بدون دغدغه مالی!
ای حریفانِ بتِ موزون خود/
من قدحها می‌خورم پر خونِ خود (!)

بخشی از آن هفتاد و چهار میلیون نفری که به ترامپ رای دادند، معتقدند که از «فرصتهای شغلی» در نیویورک، فلوریدا و کالیفرنیا چیزی بهره، سهم و نصیب فرزندانشان نیست ولی امثالِ «کاملا هریس ها» در این مملکت به هر جایی می رسند، و جای آن است که خون موج زند در دلِ لعل، زین تغابن که «خزف» می شکند بازارش!

بله خَزَف! همان تعبیری که حافظ شیراز استفاده کرده به معنی سفال، حس و باوری است که بخش زیادی از آن هفتاد و چهار میلیون نفر به آن فرزندِ سیاهِ «کِنیا زاده» (باراک اوباما) دارند و خشمی است که به دختر هندی- جامائیکایی دارند. آن غُصه ای که حافظ داشته که یا رب مباد آنکه گدا معتبر شود، نوعِ نگاهِ بخشی از آن جماعت است به این جماعتی که امروز واردِ کاخِ سفید شد!

ولی امروز چنین نبود که «رقیب» معتبر شود، بلکه امروز رقیب، توانست ترامپ را که «نمادِ توجه به درون آمریکا بود» از کاخِ سفید بیرون کند (شکست دهد) و امروز، برای آن هفتاد و چهار میلیون نفر، روز خوبی نبود.

پیشتر توضیح داده بودم که حدود 130میلیون نفر در آمریکا، به شکل Paycheck to Paycheck زندگی می کنند. یعنی اگر حقوقِ سرِ ماه نرسد، واقعا برای خرید نان و گوشت و... مشکل خواهند داشت (مشکلِ واقعی). برای بخشی از آنها، ترامپ کسی بود که داشت برایشان (و برای احقاق حقوق و کرامتشان) «می جنگید».

برایِ آن جماعت، «جو بایدن» رئیسِ جمهورِ واقعی نیست بلکه بایدن، معاونِ اوباماست که یک اوبامایِ دیگر را به عنوانِ معاونِ خود برگزیده!

ترامپ امروز رفت در حالی که گسلِ زلزله ای که یکبار در سال 2016 جنبیده بود، و یکبار هم در 2020 ، معلوم نیست که کِی و چه روزی و به چند ریشتر بلرزد؟!