منصور ضابطیان روزنامه‌نگار، کارگردان، مجری رادیو و تلویزیون، در توضیح سختی‌های و دشواری‌های شخصی و حرفه‌ای که در سال ۱۳۹۹ با آن مواجه بود گفت: سال گذشته سال سختی بود؛ نه برای من که برای همه مردم و برای همه مشاغل.
سال ۹۹ برای همه مشاغل از یک راننده اتوبوس گرفته تا من که برنامه‌سازی می‌کنم یا می‌نویسم سخت بود؛ و شاید برای ما از یک جنبه دیگر هم سخت بود و آن این‌که وقتی شما برنامه‌سازی می‌کنید، مشغول انجام یک کار تیمی در یک فضای سربسته هستید که این موضوع کار شما را سخت و دشوار می‌سازد. به همین دلیل یکی از نگرانی‌های من به عنوان یک برنامه‌ساز در سالی که گذشت دغدغه دائمی نسبت به سلامتی اعضای گروهم بود.
ضابطیان در ادامه و در توضیح این که چگونه با سختی‌های زندگی در ایام کرونا کنار آمده است گفت: یک‌ضرب المثل قدیمی است که می‌گوید انسان با امید زنده است و ما هم با همین امید زنده هستیم و امید داریم که همه‌چیز درست شود و انشالله این اتفاق می‌افتد؛ یعنی امید کلیدواژه سرپا ماندن ماست و مرور خاطرات گذشته و امید به این‌که دوباره آن خاطرات در زندگی‌مان تکرار شود، آدم را سرپا نگه می‌دارد. برای این امیدواری سعی کردم که خودم را به غصه‌ها نسپارم و سرم را با خواندن و نوشتن و خلق کردن گرم کنم؛ با توجه به دیگران و وقت گذراندن با دوستانم فضایی را برای خودم ایجاد کنم و همه این‌ها راه‌حل‌هایی بود که می‌شد کمی حالمان بهتر شود.
وی افزود: در این دوران بسیار کار کردم و مجبور بودم که کار کنم چون یک برنامه‌ساز مجبور است که در شرایط سخت هم برنامه بسازد و چارۀ دیگری ندارد؛ بنابراین شاید به‌اندازه سایر افرادی که ساعاتی بیکاری داشتند من نداشتم.
مخصوصاً این‌که وقتی در حال تولید برنامه سرگرم‌کننده هستید این احساس را دارید که مسئولیت کار بیشتری روی دوش شما است و من هم در این مدت بیشتر کار کردم و کلاس‌های بیشتری به شکل آنلاین داشتم و کارگاه‌هایی بود که تدریس می‌کردم و همه این‌ها راه‌حل‌هایی بود که من را زنده نگه داشت.
تهیه کننده برنامه رادیو هفت تصریح کرد: مهم‌ترین چالش من در سال گذشته سلامتی آدم‌هایی بود که با آن‌ها کار می‌کردم چون در مقابل این آدم‌ها مسئولیت داشتیم که کسی بیمار نشود و کرونا نگیرد و بتوانیم با سلامتی به کارمان ادامه دهیم و برای مردم برنامه تولید کنیم. بزرگترین درسی که از کرونا گرفتم این بود که همه‌چیز در زندگی آن‌گونه که فکر می‌کنیم پیش نمی‌رود و درس دیگر امید بود؛ امید به این‌که انشالله همه‌چیز درست خواهد شد.
۵۸۵۸
نظر شما