اسلام به دنبال ارتقای واقعی جایگاه اجتماعی زنان است در حالی که مکاتب مادی شرق و غرب به زنان و بلکه همه انسان‌ها نگاه ابزاری دارند. به عنوان مثال، رهبران امپراتوری جهانگشای شوروی با سردادن شعارهای مارکسیستی از پرولتاریا و طبقه کارگر به عنوان آوانگارد یاد می‌کردند ولی هدف آنها خدمت به این افراد نبود. غربی‌ها نیز در برنامه جهانگشایی خود از حقوق بشر به عنوان یک ایدئولوژی خیلی دگم استفاده می‌کنند و زنان و اقلیت‌ها را به عنوان نیروی آوانگارد مورد توجه قرار می‌دهند.
همان‌طور که دیکتاتوری شوروی در نهایت نتوانست به پرولتاریا و کارگران خدمت کند و آنها را قربانی بلندپروازی خود کرد، دیکتاتوری غربی نیز نمی‌تواند به زنان و اقلیت‌ها کمک کند و در نهایت آنها را فدای دگماتیسم خود می‌کند.
در مسیر برنامه‌ریزی برای ارتقای جایگاه زنان در جامعه ما، باید به پرسش‌هایی کلیدی پاسخ داد. نکته اول این است که ما عدالت را در مورد زنان چه می‌دانیم؟ مسئله بیدار شدن و توسعه زمان در کشور ما در چه وضعیتی قرار دارد؟ و برنامه‌های انقلاب اسلامی در این زمینه چگونه بوده است؟
اینکه زنان در تاریخ کشور ما و بسیاری از کشورهای جهان، از یک ظلم تاریخی رنج می‌برند، واقعیتی است که تقریباً همه به آن معترف هستیم و این وضعیت به تاریخ ایران یا غرب محدود نمی‌شود. البته باید توجه داشت که جمهوری اسلامی نقش مهمی داشت در این که زن را وارد محیط اجتماعی کند و این از برکات توجه و تأکید حضرت امام خمینیره بود.
سؤال بعدی این است که زنان بهتر است چگونه وارد فعالیت‌های اجتماعی شوند؟ بعضی‌ها همان اول انقلاب پیشنهاد می‌کردند که بیاییم یک وزارت زن تعریف کنیم و وزیر زن در کابینه داشته باشیم تا جای زن در جامعه را به صورت سمبلیک باز کنیم. این نظری نبود که حضرت امام (ره) بپسندند. نظر ایشان عمدتاً این بود که ما اولاً روی تحصیلات زنان سرمایه‌گذاری کنیم، ثانیاً روی تنقیح قوانین سرمایه‌گذاری کنیم، ثالثاً یک حرکت وسیع برای آگاه کردن زن، از توان خودش، از پتانسیلی که دارد، از نقشی که می‌تواند ایفا کند و حقی که دارد، انجام دهیم.
البته از اینکه رئیس‌جمهور محترم تصمیم گرفته‌اند در کابینه از همکاران زن در پست‌های وزارت استفاده کنند، خبر خوبی است و با توجه به تعداد قابل توجه زنان تحصیلکرده در کشور به‌نحوی زمان مناسب و موضع طبیعی می‌باشد.
به نظرم با این دستاوردها و بارومترها، می‌شود امروز ما اندازه‌گیری کنیم که کجای کار هستیم. در مورد آموزش زنان به نظرم ما رکورد بسیار عالی‌ای داریم به خصوص در آموزش عالی. در مورد تنقیح قوانین نیز، چه قوانین مربوط به خانواده و چه مسائل دیگر قدم‌های خوبی برداشته شده است و قوانین خوبی داریم و بازهم می‌تواند قوانین بهتری تدوین شود. آگاهی عمومی هم خیلی خوب است. آن چیزی که من به نظرم مسئله اصلی است این است که نباید فریب مکتب دام‌گستر غربی و به اصطلاح لیبرالیسم سکولار را خورد. مکتبی که تحت عنوان حقوق بشر یک نوع هم‌سنخی و یکسانی را به عنوان میزان عدالت معرفی می‌کند. آنها شعارشان این است که قوانین شما نباید هیچ جایش بین زن و مرد تمایز بگذارد. خب ما این را از مبنا قبول نداریم. عدم اذعان به تفاوت جنسیتی، خودش خلاف انصاف است. حتی فکر کنم زنان ما هم نمی‌توانند این را بپذیرند. روشنفکران ما، اصحاب قلم ما و رسانه‌های ما میدان بحث را برای روشن شدن این مسائل باز کنند که زنان ما که در واقع نیم مهمی از جمعیت ما هستند، نیروی کار عظیم فکری وجسمی ما هستند در معرض این آسیب قرار نگیرند. به هر صورت هشیاری لازم است و انشاالله به برکت نظام اسلامی و مکتب اهل بیت این چالش‌ها را به فرصت‌های خوبی برای توسعه خودمان تبدیل می‌کنیم.
نظر شما