در این سه سالی که ماه‌عسل دیگر با اجرای احسان علیخانی روی آنتن نمی‌رود هر شبکه بدون آنکه به ایده‌ای جدید فکر کند به طور مستقل یک ماه‌عسل با همان سبک و سیاق و همان دکور گران‌قیمت درست کرده و در معرض دید روزه‌داران قرار می‌دهد، فارغ از اینکه نبود فکر و ایده جدید منجر به این وضعیت در سیما شده و حجم انبوه کپی‌کاری از ماه‌عسل می‌تواند تا حدود زیادی ذائقه بیننده را از سوژه‌های مختلف اینچنینی دچار زدگی کند.
آنچه در این میان مورد غفلت قرار گرفته این است که اساساً روزه‌داران به طور سنتی علاقه دارند بخشی از لحظات دم افطار به مناجات‌خوانی اختصاص یابد.
این نهایت بی‌سلیقگی است که رسانه ملی مهم‌ترین لحظات ماه رمضان را که از آن می‌توان تعبیر به دقایق طلایی کرد و به طور عادی مخاطبان آن دقایق زیاد هستند را با سهل‌انگاری در تولید و پخش از دست بدهد، بماند که اساساً هیچ کدام از برنامه‌های فیک که از روی نسخه ماه‌عسل علیخانی تولید شده توان رقابت با نسخه اصل را ندارند و مدیران سیما در انتخاب یا تربیت مجریان توانمندی که بتوانند به همان اندازه موفق عمل کنند و مخاطب را پای گیرنده‌ها نگه دارند، توفیقی نشان نداده‌اند.
ظاهراً تنها شبکه‌ای که در سیما به پخش مناجات دم افطار اهتمام دارد، شبکه قرآن است و عجیب است که صرفاً این شبکه به عنوان یک شبکه تخصصی مأمور به حفظ سنت مناجات‌خوانی پیش از افطار شده و شبکه‌های دیگر سیما خود را موظف به پربار کردن آن نمی‌دانند و به طور عمده برنامه‌های مناجات‌خوانی به ساعات پایانی شب منتقل شده است.
17302
نظر شما