این پرونده خبرآنلاین، پیشکشی ست به مناسبت روز بیست و سوم « ماهِ » خواندن «او».
| فیض کاشانی:
الهی ز عصیان مرا پاک کن
در اعمال شایسته چالاک کن
چو بآبی بسر ریزم از بهر غسل
دلم را چو اعضای تن پاک کن
دل، از گناه، گرفته، و... قلب، چرکین است،
و زنگ ظلمت و زشتی،
گرفته کاسه دل را و «نور»، خاموش است!
و جام، مسموم است.
شراب ذکر، در این جام، زهرآگین است.
بیا، بیا، که بشوییم، خانه دل را
به آب توبه بشوییم، رنگ نکبت را
به اشک دیده زداییم، ننگ زشتی را
مگرنه اینکه گناه، آفت طهارت ماست؟
و بار معصیت و عار زشتیِ طغیان،
بزرگ و سنگین است؟!...
چرا گناه؟ چرا غفلت و فراموشی؟
چرا غرور و تکبّر؟ چرا ریاکاری؟
بیا، بیا، که دل از «جرم»، پاک گردانیم
بیا که آینه دقّت و «محاسبه» را،
به روی خویش نهاده، دو دیده، باز کنیم
مگرنه غرق گناهیم؟!
مگر نه روزنه دل، به روی «حق» بسته است؟
مگر که «عیب»، رخ جانمان نیالوده است؟
بیا که توبه کنیم.
بیا که چهره دل را به آب «توبه» بشوییم و پاکتر گردیم.
بیا به فطرت بی عیب خویش، برگردیم.»
و... حرف، همین است و جز این چیزی نیست.
از خدا بخواهیم که باران رحمتش و نظر عنایتش را متوجّهمان کند و گناهانمان را که چهره دل و سیمای جانمان را آلوده است، با توبه پذیری، پاک کند:
إنَّهُ هُوَ التَّوابُ الرَّحیم.
و بخواهیم که از عیب ها پاکمان کند،
پیش از آنکه با مرگ، خاکمان کند.
نه طاعت ما خدا را سودی می بخشد و نه معصیتمان، به دامن کبریایی او گردی می نشاند. سود برنده و زیانکار خودمانیم. کشتی اگر در دریا غرق شود، از دریا چیزی کم نمی گردد.
پس باید عیب خویش را بشناسیم و در رفع آن بکوشیم.
مگر می توان بی «راهنما» به بهشت رفت؟
مگر می توان بدون «بصیرت»، عیوب را دید؟
و مگر می توان بدون «آینه»، عیوب چهره را مشاهده کرد؟
اگر دیده بصیرت کور باشد، دیده صورت، بی فایده است.
قرآن می گوید:
«دیده ها کور نمی شود، بلکه قلب هایی که در سینه هاست، کور می شود.»[سوره حج، آیه ۴۶ ]
و این کوری دل، همان فقدان بصیرت است. و کورترین کس آن است که عیوب خویش را نبیند.
بینا، کسی است که پیش از دیگران و بیش از دیگران، به عیوب خود واقف شود و در مسیر اصلاح، گام بردارد.
عیب است بزرگ، برکشیدن خود را
از جمله خلق، برگزیدن، خود را
از مردمک دیده بباید آموخت
دیدن همه کس را و ندیدن خود را
شرح دعای روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان به قلم استاد جواد محدثی
/6262
نظر شما