نرگس کیانی: آیا ستاد ملی مدیریت بیماری کرونا است که به اهالی موسیقی اجازه روی صحنه رفتن نمی‌دهد؟ و اگر چنین است چرا اهالی سینما و تئاتر از چنین اجازه‌ای برخوردارند؟ آیا اهالی موسیقی خود مایل به روی صحنه رفتن نیستند چون از خسارات مادی و معنوی اجرا در سالنی خالی از تماشاگر می‌هراسند و به همین دلیل است که شاهد تعطیلی کنسرت‌ها هستیم؟
ظاهرا به نظر می‌رسد که دست در دست دادن این دو وجه، ماجرایی را رقم زده است که چشم‌انداز تیره‌وتارش چیزی جز خاموش‌شدن صدای موسیقی نیست. دو وجه‌ای که حمیدرضا عاطفی، رئیس کانون پژوهشگران خانه موسیقی و مدیر اجرایی این نهاد صنفی بر یکی از آن‌ها تاکید دارد و می‌گوید تا آن‌جا که مطلع است صدور مجوز برگزاری کنسرت با مشکلی مواجه نیست مگر نبود تقاضا.
عدم صدور اجازه از سوی ستاد کرونا یا بی‌میلی اهالی موسیقی؟
عاطفی با بیان این که به عقیده او برای یافتن پاسخ این سوال باید با تهیه‌کنندگان و برگزارکنندگان کنسرت‌ها صحبت کرد، می‌گوید: «گمان می‌کنم مسائل اقتصادی است که مانع ازسرگیری برگزاری کنسرت‌ها می‌شود. چرا که استفاده از تنها ۵۰ درصد ظرفیت سالن‌ها پاسخگوی هزینه‌های تمام‌شده اجرای یک کنسرت از جمله اجاره سالن، دستمزد گروه و... نیست و من این را، مهم‌ترین عامل خاموشی چراغ سالن‌های اجرای کنسرت می‌دانم. تا آن‌جا که من مطلعم صدور مجوز برگزاری کنسرت با مشکلی مواجه نیست مگر نبود تقاضا، یعنی متقاضی برگزاری کنسرتی نیست که بخواهد مجوزی برایش صادر شود.»
او با تشریح دلایل این عدم وجود تقاضا، توضیح می‌دهد: «دست‌اندرکاران موسیقی پاپ به این دلیل که می‌دانند با برگزاری کنسرت در چنین شرایطی، آورده مالی‌شان علی‌رغم افزایش بیش از پیش هزینه‌ها، نیمی از آن‌چه پیش‌تر بود هم نخواهد شد رغبتی به درخواست صدور مجوز ندارند. اهالی موسیقی کلاسیک، سنتی، نواحی و... هم که می‌دانند پیش از این نیز تعداد مخاطبانشان در قیاس با موسیقی پاپ، کمتر بوده است، توان تحمل خسارات مادی و معنوی روی صحنه رفتن در سالنی با تعداد انگشت‌شمار تماشاگر را در خود نمی‌بینند و در نتیجه پا پیش نمی‌گذارند.»
موسیقی سنتی، کلاسیک، نواحی و... پاسوز موسیقی پاپ شده است؟
اشاره سیدمجتبی حسینی، معاون هنری وزیر فرهنگ‌وارشاد اسلامی در نامه مورخ ۲۱ اردیبهشت خطاب به رییس کمیته امنیتی، اجتماعی و انتظامی ستاد ملی مدیریت بیماری کرونا به این که «بسیاری از اجراهای صحنه‌ای موسیقی در گونه‌های ردیف دستگاهی، نواحی و کلاسیک در سالن‌های کوچک و معمولاً با مخاطبان محدود برگزار می‌شود و از نظر رعایت پروتکل‌های بهداشتی و تعداد محدود تماشاگران با استفاده از درصدی از ظرفیت سالن با اجرای تئاتر و نمایشِ فیلم مشابهت دارد و مقتضی است در گروه ۲ مشاغل قرار بگیرد تا امکان برگزاری این گونه اجراها با رعایت پروتکل‌های بهداشتی میسر شود.» موجب طرح این سوال می‌شود که آیا بی‌میلی دست‌اندرکاران موسیقی پاپ به برگزاری کنسرت با علم به این که استفاده از تنها ۵۰ درصد ظرفیت سالن‌ها، آورده مالی‌شان را کاهش می‌دهد، موجب شده است که اساسا ازسرگیری برگزاری کنسرت به عنوان یک مطالبه جدی مطرح نشود؟
حمیدرضا عاطفی با بیان این که مخاطب آن نامه و مضمونش می‌بایست چیزی غیر از آن‌چه بود، باشد، توضیح می‌دهد: «اساسا نامه سیدمجتبی حسینی می‌بایست نه خطاب به رییس کمیته امنیتی، اجتماعی و انتظامی ستاد ملی مدیریت بیماری کرونا و نه برای کسب اجازه ازسرگیری اجرای کنسرت می‌بود. چرا که چنین اجازه‌ای خودبه‌خود در پی آغاز به کار سینما و تئاتر صادر شده است. آن نامه باید خطاب به گروه‌های موسیقی نوشته و از آن‌ها درخواست می‌شد که برای برگزاری کنسرت بی‌پرداخت هزینه‌ای، پیش‌قدم شوند.»
او با اشاره به این که «به عقیده من این‌جاست که نقش وزارت فرهنگ‌وارشاد اسلامی، معاونت هنری، دفتر موسیقی و... پررنگ می‌شود و مدیرانش وظیفه دارند که به آن‌چه باید عمل کنند»، می‌افزاید: «گمان می‌کنم راه چاره این است که سالن‌های تحت نظارت نهادهای دولتی و شهرداری‌ها با امکانات و تسهیلاتی ویژه در اختیار اهالی موسیقی قرار بگیرد و به عنوان مثال یا بی‌دریافت وجه و یا با دریافت ۵۰ درصد اجاره سالن، به این هنرمندان اجازه برگزاری کنسرت داده شود تا آن‌ها که به‌واسطه استفاده از تنها ۵۰ درصد ظرفیت سالن سودی نخواهند کرد دست کم متضرر نشوند. آن‌چه می‌بینیم اما عمل‌نکردن به وظیفه است که احتمالا رو به پایان بودن دوره کاری دولت وقت نیز در آن موثر است.»
متن کامل گزارش چرا درخواست ازسرگیری برگزاری کنسرت‌ها، به جایی نمی‌رسد؟ را بخوانید.
۵۷۲۵۹
نظر شما