تملق ممنوع

 « اظهار محبت منتهی نشود به گفتن و بیان تعبیراتی که مبالغه آمیز بودن آنها برای همه آشکار است.
از تعبیراتی اسم نیاوریم که مخصوص بزرگان عالم آفرینش است، مربوط به معصومین است، مربوط به انبیاء و اولیا است.
ما این فرهنگ را نباید در جامعه گسترش دهیم. »
فرهنگ تملق یکی از اخلاق رذیله ایست که در بین افراد سودجو و نیز حاکمان مغرور و خود شیفته رایج می باشد و از قرنها قبل وجود داشته لکن در دوره های مختلف روشهای آن متفاوت بوده است. طبیعی است اگر شخصی به جامعه ای و یا فردی خدمتی را انجام می دهد به مثابه ‹ لم یشکرالمخلوق لم یشکرالخالق › لزوم قدردانی از ایشان عین انصاف می باشد و قاعدتا فرهنگ قدر دانی باعث ایجاد محبت در جامعه و نیز استمرار اعمال نیک می گردد. اما این نکته بسیار ضروری است که حد اعتدال و القاب و روشهای قدردانی بسیار حائز اهمیت است خدای ناکرده حس خود برتر بینی و حب نفس و این که بشر ذاتا از تعریف و تمجید استقبال می کند، اگر در بین حاکمان در جامعه ای گسترش یابد، در مرحله نخست محل نفوذ افراد سودجو را جهت اهداف پلید فراهم می آورد و باعث می گردد تا والی یا حاکم حقایق را آن طور که می باشد نبیند و نیز از همه مهمتر، نظر مردم نسبت به حکومت بسیار مایوس کننده می باشد و استمرار این خصلت ناپسند، جدائی مردم از حکومت را به دنبال خواهد داشت. لذا بیان این موضوع از طرف عالی ترین مقام نظام جمهوری اسلامی، حجت را بر دیگران تمام می کند که به هیچ وجه اجازه ایجاد چنین زمینه ای را فراهم ننمایند.
ایران اولین نظام شیعی در جهان می باشد که اسوه اخلاق و مدیریت آن امام علی(ع) به عنوان الگوی مدیریتی و اخلاقی برای مردم و مدیران می باشد و ایشان در خطبه نهج البلاغه که حقوق و الی بر مردم و نیز حقوق مردم بر والی را تبیین می نماید در خصوص این صفت رذیله می فرمایند:
« مرا به خوبی ها ستایش نکنید زیرا با خدا پیمان بسته و به شما قول داده ام که از حقوقتان به طور کامل دفاع نمایم و آنها را که هنوز ناتمام مانده است به پایان رسانم و به واجباتی که حتما باید تحقق یابد اقدام کنم . پس با من چون طاغوتیان سخن مگویید و همان گونه که خود را از دژخیمان می پایید از من نپایید و با سازشکاری و چاپلوسی با من معاشرت نکنید و مرا در جریان گزارشها و سخنان حق بگذارید و هیچ اضطراب و نگرانی از ابراز آن نداشته باشید و آن را بر من سنگین مپندارید و اصلا در فکر ارائه گزارش و اخبار ستایش کننده و بزرگ دارنده من نباشید و بدانید:
آن که سخن حق به او گفته شود یا کار عادلانه که بر او عرضه گردد ناراحت شود و بر او سنگین آید قطعا عمل به حق و عدل بر او گران تر و سنگین تر خواهد بود.
پس سخن حق و یا رایزنی در عدالت را از من دریغ نکنید، زیرا من از دیدگاه بشری، خود را بالاتر ازخطا نبینم و کارم را در ایمنی مطلق ندانم جز آن که خدا مرا نگه دارد که پیش از من صاحب اختیار من است. »
ما به عنوان پیروان ولایت و شیعه علی ابن ابیطالب(ع) برخود می بالیم که در مکتب قرآن و عترت، حب نفس جایگاهی نداشته و جز رضایت حق تعالی و خدمت به بندگان خدا هدف دیگری را دنبال نمی نماییم.