به گزارش خبرآنلاین، کتاب «حج و مهدویت» عنوان کتابی است به قلم حسین الهی‌نژاد که در چهار بخش کلیات، حج و امامت، حج در دوران غیبت و نقش مکه در رخداد ظهور با تدوین مرکز تحقیقات حج و به همت مؤسسه فرهنگی هنری مشعر به تازگی منتشر شده است.
در مقدمه کتاب می خوانیم: «منجی‌گرایی و عقیده به آینده‌ای روشن برای انسان‌ها، از باورهای مشترک بین همه ادیان الهی و حتی غیرالهی است. در بینش اسلامی، کسی رهایی‌بخش از ظلمت است که همنام پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و از عترت پاک اوست؛ بنابر باور شیعه، ایشان هم‌اکنون میان امت حضور دارند و ناظر بر اعمال و رفتار آنان هستند. ایشان هر سال در موسم حج حاضر می‌شوند و بین باور به آن حضرت و موسم حج ارتباطی استوار است. «حج» و «مهدویت»، از جمله باورهای مهم اسلامی است که در زندگی مسلمانان تأثیر بسزایی دارد و مسلمانان نیز به نقش تأثیرگذاری آن همچون «گسترش اتحاد و همگرایی میان مسلمانان»، «گسترش عدالت در جهان»، «رشد خداشناسی و عبودیت»، «تقویت و رشد اقتدار امت اسلامی»، «پویایی و بالندگی امت اسلامی» و «ترویج معنویت و دین در جهان» آگاه هستند. اما اینکه این ارتباط دوسویه کدام است و نقش هر یک از این دو در دیگری چیست و در تقویت و استحکام عقیده به دیگری چه نقشی براساس کتاب و سنت دارد و سرانجام نقش حج و کعبه در رخداد ظهور چگونه است؟ پرسش‌هایی است که حسین الهی نژاد در این کتاب به آنها پاسخ گفته است.»
بخش اول کتاب با عنوان کلیات در سه فصل مفهوم شناسی حج و مهدویت، دیرینگی حج و مهدویت و رابطه حج و مهدویت بر آن است تا به بررسی واژه حج، واژه مهدویت، دیرینگی کعبه و حج، حج، مأموریت همه انبیا، دیرینگی مهدویت و رابطه کارکردگرایی حج و مهدویت بپردازد.
حج و امامت عنوان بخش دوم این کتاب است که در دو فصل جایگاه و نقش امام معصوم در حج و نقش تأثیرگذار حج در امامت، عنوان‌هایی چون نقش امام معصوم در حج، تفصیل سه‌گانه ولایت، جایگاه تکوینی امام در حج، تطهیر کعبه از پلیدی‌ها، حج تجلی‌گاه علم امام و حج تجلی‌گاه عظمت امام تبیین می‌کند.
بخش سوم این کتاب با نام حج در دوران غیبت در دو فصل شرایط صحت حج در دوران غیبت کبری و شرایط کمال حج در دوران غیبت کبری و بخش چهارم آن در دو فصل مکه محل ظهور و قیام امام مهدی عجل الله تعالی و مکه محل تجمع و بیعت یاران امام مهدی عج الله تعالی تنظیم شده است.
در فصل اول بخش چهارم کتاب حج و مهدویت با عنوان «مکه محل ظهور و قیام حضرت مهدی علیه‌السلام» با اشاره به دو شبهه‌ای که مخالفان محل ظهور امام زمان علیه‌السلام مطرح می‌کنند و می‌گویند شیعیان اعتقاد دارند امام زمانشان در سرداب زندگی می‌کند و تا زمان ظهور از آنجا بیرون نمی‌آید و یا شیعیان اعتقاد دارند که سرداب، محل ظهور امام زمان است، پاسخ می‌دهد.
در پاسخ به این دو شبهه آمده است: «اولا این نسبت بی‌اساس است و شیعه چنین اعتقادی ندارد، بلکه هیچ‌یک از مدعیان این شبهه، سند و مدرکی برای ادعایشان ندارند که شیعیان در کدام کتاب خویش این اعتقاد را مطرح کرده‌اند و ثانیا روایات صحیح بسیاری که مکه را محل ظهور امام مهدی علیه‌السلام دانسته است، دلیل محکیمی بر عقیده شیعه و رد شبهه‌های مخالفان است».
در بخشی از فصل پایانی کتاب می خوانیم:(پاورقی و منابع احادیث در کتاب درج شده است)
«امام صادق ( علیه السلام ) درباره زمان ظهور، می‌فرماید:
در شب بیست و سوم به نام امام قائم ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) ندا می‌شود و در روز عاشورا قیام می‌کند و آن روزی است که حسین بن علی(هما) در آن کشته شد. گویا آن جناب را می‌نگرم که در روز شنبه، دهم محرم، میان رکن و مقام می‌‌ایستد و جبرئیل در سمت راست او فریاد می‌زند: «بیعت برای خدا!» پس شیعیان آن حضرت از اطراف زمین به سویش رهسپار می‌شوند و زمین زیر پایشان به سرعت پیچیده می‌شود تا خدمتش رسند و با او بیعت کنند و خدا به وسیله او زمین را از عدل و داد پر کند، چنانچه از جور و ستم پر شده باشد.
پیامبر گرامی اسلام ( صلّی الله علیه وآله وسلّم ) می‌فرماید:
یُبایِع لَه النّاسُ بَینَ الرُّکنِ وَالمقامِ، یُرد اللهُ به الدّینَ، وَیُفتحُ له فُتوحٌ، فَلا‌یَبقی عَلَی وَجهِ الاْرضِ إلّا مَن یَقولُ: لا اله إلّا الله.
مردم میان رکن و مقام با ایشان (امام زمان) بیعت می‌کنند. خدا به واسطه او دین را حاکم می‌کند و پیروزی‌هایی را نصیب او می‌کند. پس کسی روی زمین باقی نمی‌ماند، مگر اینکه اعتقاد به یگانگی خدا دارد.
مفاد پیمان‌نامه بیعت امام مهدی ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) با یاران
بی‌شک دو نکته مهم در مفاد پیمان‌نامه وجود دارد که درخور توجه است: نخست شاخصه‌های مهمی که در مفاد وجود دارد و رهبر جهانی بر اجرای آن بسیار تاکید دارد. دوم پایبندی شخص رهبر جهانی و عمل کردن ایشان به مفاد پیمان‌نامه.
در روایت امیر‌مؤمنان علی ( علیه السلام ) درباره مفاد پیمان‌نامه امام زمان ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) با یارانش و بندهای آن چنین آمده است:
فَیقولُ أنا مَعکُم عَلی أنْ لا تُولّوا، ولا تَسـرقوا، ولا تَزنوا، ولا تَقتُلوا مُحرّما، ولا تَأتوا فاحِشةً، ولا تَـضربوا أحداً إلّا بِحقِّه، ولا تَکنِزوا ذَهباً وَلا فِضةً ولا بُرّا ولا شَعیرا، ولا تَأکُلوا مالَ الْیتیمِ، وَلا تَشهَدوا بِغیرِ ما تَعلَمون، ولا تَخرّبُوا مَسجداً، ولا تَقبَحوا مُسلِما، ولا تَلعنوا مؤاجراً إلّا بِحقِّه، ولا تَـشربوا مُسکرا، ولا تَلبَسوا الذَّهبَ وَلاَ الْحریرَ ولا الدِّیباجَ، ولا تَبیعوها رِباً، ولا تَسفِکوا دَماً حَراماً، ولا تَغدروا بِمُستأمنٍ، ولا تَبقوا عَلی کافرٍ ولا منافقٍ، وتَلبسون الخَشنَ مِن الثّیابِ، وتَتوسَّدون التُّراب عَلی الخُدود، وتُجاهدون فی الله حَقَّ جِهاده، ولا تَشتمون، وتُکرهون النَّجاسةَ، وتَأمرون بِالمَعروفِ، وَتَنهونَ عَن المُنکَر. فإذا فَعلتُم ذلک فَعَلیَّ أنْ لا أَتَّخذَ حاجبا ولا ألبسَ إلّا کما تَلبَسون، ولا أرَکبَ إلّا کما تَرکبون، وأرضی بِالْقلیلِ، وأملَأ الأرضَ عَدلا کَما مُلئت جَورا، وأعْبدُ الله عزّ وجلّ حَقَّ عبادته، وأفی لکم وَتَفوا لی. قالُوا: رَضینا وَاتَّبعناک عَلی هذا. فَیُصافِحهم رَجُلاً رَجُلاً.
بندهای پیمان‌نامه عبارت‌اند از:
1. مساعدت: «أن لا تولّو»؛ «دست از همراهی برندارید»، یعنی در همه شرایط همیار و همکار هم باشیم.
2. اجتناب از سرقت: «ولا تسرقو»؛ «سرقت نکنید».
3. اجتناب از زنا: «ولا تزنو»؛ «زنا نکنید». اجتناب از فساد اخلاقی و رعایت عفت عمومی.
4. پرهیز از قتل: «ولا تقتلوا محرّم»؛ «نکشید کسی را که کشتنش حرام است».
5. پرهیز از گناه: «ولا تأتوا فاحشة»؛ «گناه کبیره انجام ندهید».
6. دوری از ظلم: «ولا تضربوا أحداً إلّا بحقّه»؛ «کسی را مگر به اندازه مجازاتش در حدّ فرمان الهی مزنید».
7. دوری از مال اندوزی: «ولا تکنزوا ذهباً و لا فضّهً و لا بُرّا و لا شعیر»؛ «به جمع‌کردن منابع ارزشمندی، چون طلا، نقره و... مپردازید».
8. نخوردن مال یتیم: «ولا تأکلو مال الیتیم»؛ «اموال یتیمان را مخورید».
9. پرهیز از دروغ: «ولا تشهدوا بغیر ما تعلمون»؛ «به آنچه نمی‌دانید شهادت و گواهی ندهید».
10. حفظ نمادهای اسلامی: «ولا تخرّبوا مسجد»؛ «مسجد و نمازگاهی را تخریب نکنید»؛ جلوگیری از تخریب نمادهای توحید و اجتماع مسلمانان.
11. حفظ آبروی مسلمان: «ولا تقبحوا مسلم»؛ «مسلمانی را تقبیح
نکنید».
12. جلوگیری از اجحاف در حق کارمندان: «ولا تلعنوا مؤاجراً إلّا بحقّه»؛ «کارگری را بدون پرداخت دستمزدش اخراج نکنید».
13. پرهیز از مسکرات: «ولا تشربوا مسکر»؛ «شراب مخورید».
14. اجتناب از فخرفروشی: «ولا تلبسوا الذهب و لا الحریر و لا الدیباج»؛ «لباس‌های فاخر و مغایر با دستورات اسلامی نپوشید».
15. پرهیز از ربا: «ولا تبیعوها رب»؛ «معامله ربوی مکنید. ریشه‌کنی ارتزاق از کار بی‌زحمت و تجارت پول».
16. جلوگیری از ریختن خون‌های ناحق: «ولا تسفکوا دماً حرام»؛ «خون ناحقی را مباح مشمارید».
17. پرهیز از عهدشکنی: «ولا تغدروا بمستأمن»؛ «با کسی که شما را امین پنداشت، عهدشکنی نکنید».
18. پرهیز از هرگونه عملیات تروریستی: «ولا تبقوا علی کافرٍ ولا منافقٍ»؛ «در کمین کافری یا منافقی منشینید».
19. بهره‌مندی از زندگی متوسط و زاهدانه: «وتلبسون الخشن من الثیاب»؛ «لباس و جامه درشت بر تن کنید». پرهیز از جلوه‌نمایی در مظاهر زندگی دنیا.
20. تلاش و مجاهده در راه خدا: «وتجاهدون فی الله حق جهاده»؛
«و در راه خدا، حق کوشش و جهاد را به‌جای آورید». بیان محوریّت تلاش و کوشش جهت به ثمر رسیدن انقلاب جهانی و پرهیز از کسالت و تنبلی.
21. پرهیز از بد زبانی: «ولا تشتمون»؛ «و دشنام ندهید».
22. پاکیزه زندگی کردن: «وتکرهون النجاسه»؛ «و نجاست را بد شمارید».
23. تلاش برای اجرایی شدن خوبی‌ها و محو بدی‌ها در جامعه: «وتأمرون بالمعروف و تنهون عن المنکر»؛ «و به نیکی امر کنید و از زشتی نهی نمایید».
در ادامه روایت شریف، حضرت در پی شروط خویش با یاران زبده‌اش، تعهدات خود را در قبال این بیعت‌نامه بیان می‌کند و می‌فرماید:
پس اگر به حقوقی که من بر شما دارم عمل کردید، بر من نیز واجب است که دربان و حاجبی برای خود قرار ندهم (لا اتّخذ حاجباً) و جز آنچه می‌پوشید برتن نکنم و جز آنچه سوار می‌شوید، سوار نشوم (ولا ألبس إلّا کما تلبسون ولا أرکب إلّا کما ترکبون) به کم بسنده کنم (وأرضی بالقلیل). زمین را همان‌گونه که از جور انباشته شده، از عدل پرکنم. (وأملأ الارض عدلاً کما ملئت جوراً). و حق عبادت خدای عزوجل را به جای آورم (وأعبدالله عزّوجل حقّ عبادته). تا وفاداری متقابل بین من و شما وجود داشته باشد (وأفی لکم و تفوا لی) «در این هنگام» یاران می‌گویند: «ما راضی هستیم و در این امور و این پیمان‌نامه از تو پیروی و حمایت می‌کنیم». آن‌گاه مهدی ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) با تک تک دست می‌دهد و بیعت می‌کند.
...همچنین حضرت یاران خویش را در آن مکان الهی را‌می‌خواند و همه یاران حضرت کنار کعبه اجتماع می‌کنند. در همین مکان مقدس و جهانی، یاران امام زمان ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) با حضرت پیمان می‌بندند. سرزمین مکه که در حقیقت، سرزمین وحی است، نخستین سخنان امام زمان را به خود می‌بیند و حضرت برنامه‌ها و اهداف نهضت مقدس خویش را در این مکان به اطلاع مردم می‌رساند و در همین جاست که امام زمان در اثبات حقانیت خویش از حجرالأسود یاری می‌طلبد و نهضت و قیام خویش را آغاز می‌کند...
6060
نظر شما