پاداش به فوتبال برای کاشتن بذر کینه؟

ملی پوشان فوتبال را خسته و کوفته دور شهر می گردانند ، ابتدا ورزشگاه آزادی و بعد برای اینکه آقای رئیس جمهور کم از مردم نیاورده باشد باید بچه ها سوار بر اتوبوس به ساختمان پاستور بروند و بعد هم هستند دوستانی از دل فدراسیون که همان شبانه برای روزگار آینده ، با درفتر رئیس جمهور منتخب هماهنگ کنند و این بازی 11 ساعت 30 نفری را از این سوی شهر به سوی دیگرش بکشاند و جالب تر اینکه سرمربی تیم در طول همین مدت هم فقط از فدراسیون تشکر می کند. فدراسیونی که در همه این دو سال تنها ول شده بود و بودجه هایش را نمی دادند.
اتفاق تلخ اما این رفتارهای تکراری نیست. بحث سر وعده هاست. خبر پاداش ها با هیجان رسانه ای می شود بی آنکه حتی لحظه ای به بازتابش فکری شود. ورود خودروهای لوکس را همین دولت ممنوع اعلام کرده اما ناگهان اعلام می شود به همه اعضای تیم ملی یک مجوز ورود خودروی خارجی اهداء می شود. 50 میلیون تومان هم که همان جا نقدی پرداخت شده. فدراسیون پول ندارد. آه در بساط کفاشیان نیست اما حالا حتی اگر 30 مجوز در اختیار ملی پوشان قرار بگیرد یعنی بیش از 15 میلیارد تومان همان جا به ملی پوشان اهداء شده است. البته این بچه ها برای کاری که کردند شایسته هر پاداشی هستند اما نه به شکلی که باعث کاشتن بذر کینه شود. نه اینکه اینگونه در بوق و کرنایش کنند و نه وقتی که تشکیلات فوتبال حتی برای اعزام تیم هایش به مسابقات و حتی برای تدارک مسابقات دوستانه همین بچه ها در راه انتخابی جام جهانی در بی پولی مطلق است. نه در شرایطی که وزارت ورش سال قبل نیمی از بودجه 10 میلیاردی مصوب شان را نداده است. نه در شرایطی که تیم های پایه فوتبال به سختی می توانند به مسابقات شان بروند. نه در شرایطی که المپین های مان 200 سکه گرفته اند . نه در شرایطی که پاداش صعود والیبالیست ها به لیگ جهانی حتی نیمی از پرداخت نقدی بچه های فوتبال هم نبوده. بدون شک لیاقت ملی پوشان فوتبال رسیدن به هدایایی بزرگ است اما نه طوری که باعث تفرقه و شکاف در ورزش شود. نه طوری که حاصلش عقبگرد در خانواده ورزش و دلخوری باشد. 
باید از ملی پوشان فوتبال برای موفقیت شان تجلیل کرد ، آن هم تجلیلی بزرگ و شایسته اما نه برای تبلیغ رسانه ای . سوئال این است: کجا بودید تمام این دو سالی که تیم باید تدارک می دید و فدراسیون باید برای جور کردن پول قرارداد مربی اش دست گدایی دراز می کرد؟ 
این جوایز با چه هدفی اهداء می شوند؟ برای رشد و توسعه فوتبال ملی یا برای چشم و هم چشمی؟ برای اینکه یک موفقیت ملی که حاصل تلاش 22 بازیکن ، کادرفنی و یک فدراسیون تنها بوده را به نام خود سند بزنید؟ بی این هدایا هم همه یادشان هست تیم ملی چه روزی و با چه واقعه ای به جام جهانی رسیده است ، خیال تان راحت. کاش فقط کمی دقت می کردید ، روزی که این خبر را رسانه ای می کنید ، تیم ملی والیبال ایران می خواهد در تهران مصافی در لیگ جهانی داشته باشد. کشتی گیران مان به دلیل بی پولی و مشکل امکاناتی ، محمد بنای شان را از دست دادند. بحران بر سر تقسیم جوایز ناچیز المپیک اردوی تیم ملی وزنه برداری را به آشوب کشیده و ...
دوستان عزیز واقعا چه می کنید؟ چرا در تب شادی یک پیروزی دلچسب دوباره با وعده هایی اینچنینی و در بوق و کرنا کردنش ملی پوشان را سیبل می کنید. یادتان هست؟ هنوز 3 هفته از روزی که آقای وزیر در اردوی والیبال گفت این همه خرج فوتبال می ود اما چه فایده ، این شما والیبالی ها هستید که افتخار می آفرینید نگذشته. البته حتما بعد از پیروزی تیم ملی این جمله به شکل دیگری در اردوی فوتبال روایت شده است.
شما که این وعده را دادید مقصرید اگر چند صباحی دیگر فوتبال ایران دوباره با چالشی مثل روزهای سیاه بعد از المپیک مواجه شد. البته چه فایده که آن روز احتمالا نیستند دوستانی که امروز فوتبالی ها را سیبل می کنند و کنیه آنها را در دل دیگر قهرمانان ملی می کارند.
4141