ماه عسل ورزش به سر رسیده/ کابوس سرانجام کاروانی می شود که قرار بود سوم آسیا شود؟

ماه عسل ورزش به پایان رسیده کفگیر ها ته دیگ خورده ، قهرمان های المپیک لندن یک سالی است که چاق شدند و فربه و به دور از مسابقه . باز زیر سایه موفقیتی خوابیدیم و حالا کابوس ناکامی پشت در خانه ورزش مان رسیده است.

فرهاد عشوندی: سرپرست جدید ، وزارت ورزش را تحویل گرفته . صالحی امیری می خواهد در این ورزش بماند اما دوباره منتقدان سنتی دولت در مجلس یعنی طیف نمایندگان پایداری خط شان را مشخص کردند. سید مهدی هاشمی ورزشی ترین عضو این گروه در مجلس خیلی صریح گفته او شانس زیادی برای موفقیت در مجلس ندارد. هاشمی در نشست مشترک با سرپرست جدید هم اولین کسی بود که نشست را ترک کرد. او آنجا تنها یک جمله گفت:« انشالله اگر در آینده به مجلس معرفی شدید ، بتوانید این رای اعتماد را با موفقیت پشت سر بگذارید.»
اینکه سرنوشت وزیر ورزش چه می شود اما شاید خیلی در آواری که پشت در ورزش ایران خوابیده هیچ باشد. ایران که رئیس جمهور سابقش وعده داده بود در آوردگاه اینچون کره یعنی کمتر از 14 ماه دیگر با گذر از سد تیم هایی مثل کره یا ژاپن به پله سوم بازی های آسیایی می رسد ، حالا در تخمین ها شاید به دشواری بتواند یکی از 8 کشور اول آسیا باشد.
ایران 3 سال قبل با 20 مدال طلا توانست به موفقیتی بزرگ در بازی های آسیایی گوانگژو دست پیدا کند . آنجا بیشتر مدال های کاروان ایران را رشته هایی چون ووشو و کشتی بدست آوردند. کشتی که این روز ها و بعد از المپیک بد روزگاری را سپری می کند. در رشته هایی چون قایقرانی و رزمی ها هم بعد از گوانگژو این قدر تغییرات رخ داده که کمتر امیدی می توان به کسب مدال هایش داشت. اینکه یکسال بعد از المپیک هیچ یک از مدال آوران ایران در لندن تمرین ندارند و در تیم های ملی نیستند ، حقیقتی دردآور پیش روی ورزش ایران است. این اما تنها گوشه ای از بحران پیش روی ورزشی است که بودجه 400 میلیارد تومانی اش در سال 1390 در سال 1391 تنها به 40 میلیارد تومان رسیده است و برای سال 1392 هنوز بخشی از رقم جذبی سال قبلش هم جذب نشده است !
موج دوم ناکامی های ورزش اما حقیقتی بود که گوشه هایی از آن درب ازی های آسیایی نانجینگ چین به نمایش در آمد. حقیقتی به نام ورزشکاران زیر 17 سال. رخدادی که در آن همه کشورها به مدال طلا رسیدند و از 46 کشور آسیایی ما رده 20 جدول رده بندی اش را داشتیم. ما که در همه رشته ها تیم های ملی مان را فرستاده بودیم و کشورهایی مثل چین ، ژاپن و کره به جای تیم های ملی از تیم های دانش آموزی شان استفاده کرده بودند.
این نگاهی است به آنچه پیش روی ورزش ایران قرار دارد:
بسکتبال: محمود مشحون عملکرد تیم ملی زیر 17 سال بسکتبال ایران در بازی های نانجینگ را بد ارزیابی کرد. تیمی که به رغم استفاده از دو بازیکن بالای دو متر ، هیچ نشانی از بسکتبال روان ایرانی نداشت. آقاکوچکی مربی این تیم با استیصال می گفت:« اگر این ها پشتوانه ورزش بسکتبال ما باشند باید گفت زنگ خطر به صدا در آمده است.»
جودو: فدراسیونی که در 3 سال گذشته به طور متوسط هر سه ماه یکبار دچار تغییرات می شود ، در همه رده های سنی حرفی برای گفتن ندارد. جودوکاران زیر 17 سال ایران در بازی های نانجینگ به طور متوسط کمتر از دو دقیقه روی تشک ماندند و یک به یک با شکستی تلخ به بیرون از تشک هدایت می شدند. این نسل که مربیان شان آنها را بی تجربه می نامیدند برای رسیدن به موفقیت در 4 سال آینده کاری در حد محال را پیش رو دارند!
هندبال: هندبال ایران که 3 سال قبل جراحی شد تا با آمدن یکی از اعضای این خانواده بتواند به موفقیت برسد ، پله های سقوط را 5 تا یکی طی می کند. بعد از ناکامی در تمام رده های ملی ، تیم اعزامی این فدراسیون به بازی های نانجینگ ، فاجعه بود. تیمی که 3 بازیکن خارج از رده های سنی مجاز هم با خود داشت به غیر از بی نظمی تاکتیکی و عدم همخوانی میان مربیان ، از نظر تاکتیکی هم چیزی بیش از آنچه انتظار می رفت نداشت تا تیمی که روزگاری در میان 4 تیم برتر آسیا بود حالا برای بودن میان 8 کشور برتر هم کار سختی در پیش داشته باشد.
شنا: این ها گفته های سرمربی تیم ملی شناست:« ما تمام سرمایه شنای مان برای 5 سال آینده ، 5 شناگر هستند. ایران شناگر پروانه رو ندارد. ما اصلا استخری نداریم که بخواهیم تیم ملی مان را تمرین بدهیم....» این ها را حامد رضاخانی مربی تیم ملی نوجوانان ایران می گوید اوضاع این فدراسیون هم که برای همه مشخص است.
دوومیدانی: اگرچه در دوهای سرعتی نوجوانان ایران در ماه های گذشته موفقیت هایی داشتند و در این بی موفقیتی ورزش کشور ، این اندک موفقیت ها می تواند مایه امید باشد اما پرتابی های مدال آور ایران روزگار خوبی ندارند. احسان حدادی و سجاد مرادی زنگ خطر را برای این رشته به صدا در آورده اند. آنها از مرگ قریب الوقوع دو میدانی ایران می گویند!
تنیس روی میز: زارع پور رئیس این فدراسیون که یار شفیقش این روزها دیگر منصبی دولتی ندارد و باید پاسخگوی آنچه کرده باشد ، در این رشته ورزشی در ماه های اخیر عملکرد پر جنجالی داشته. بعد از ماجرای نوروزی در نانجینگ هم بچه های او کار بزرگی انجام ندادند. به خصوص تیم ملی تنس روی میز بانوان که به نظر می رسید دختر اعزامی ایران پیش از این راکت در دست نداشته است.
***
به این رشته ها می توان رشته هایی چون کشتی ، قایقرانی ، دوچرخه سواری و حتی والیبال را هم اضافه کرد . وزنه برداری هم که روزگاری مشابه با همین رشته های پر حاشیه و تنش دارد. فوتبال هم که همه اردوهای تیم های پایه اش را به دلیل بی پولی به حالت تعلیق در آورده است. بی پولی از یک سو و بی سامانی ورزش از ترس تعلیق دست در دست هم داده است تا شرایط بدی بر ورزش کشور حاکم باشد. محمد رضا داورزنی ، رئیس فدراسیون والیبال که عملکرد نسبتا موفق تری نسبت به سایرین داشته در این باره می گوید:« چاره ای نیست در همه بی پولی ها هم باید به فکر تیم های پایه بود. اگر نصف بودجه مان صرف تیم های پایه نشود باید 30 درصدش را هزینه کرد تا روند حرکتی و نسل سازی یک رشته ورزشی نخوابد. این که فقط یک تیم داشته باشی ، یعنی به صدا در آمدن زنگ خطرها.»
علی مرادی دبیر کل کنفدراسیون وزنه برداری آسیا که یکی از مسئولان در بازی های آسیایی نانجینگ بود و مسابقات را از نزدیک دیده است در این باره می گوید:« این بازی ها زنگ خطری بود برای ورزش ایران شما دیدید که کشورهایی مثل تایپه ، سنگاپور و تایلند چه پیشرفتی دارند آنها دارند کار می کنند و این خیزشان برای پله های بالای اسیاست و ما داریم درجا می زنیم.»
و البته بهرام افشارزاده دبیرکل کمیته ملی المپیک ایران که می گوید:« نمی توانیم بنشینیم و کاری نکنیم بعد انتظار موفقیت داشته باشیم. ورزش ایران با شرایط فعلی روزهای سختی را پیش رو دارد.»
ورزشی که هدف گذاری اش سومی در آسیا بوده بعد از 3 سال خوابیدن در باد موفقیت قبلی حالا به آوردگاهی بزرگ می رود. جایی که خوشبینانه ترین حالتش عقبگرد نسبت به 4 سال قبل است و این تازه روزهای پیش از توفان است!