روحانی و ظریف تیمی با کلاس بین المللی

خوشحالم که اکثر قریب به اتفاق آینده اندیشی های سیاسی ام بروز و ظهور کرد. برای من که به عنوان یک سیاست دان به آینده پژوی سیاسی روی آورده ام این ایام امتحانی خود خواسته برای سنجش آراء و نظریاتم بود. در این میان بود که یقین کردم که سیاست برترین علم است و مرحوم ارسطو سال ها پیش این حقیقت را به درستی به میان آورد.
این روزها امید چون نوری درخشان؛ گرمابخش؛ و مطبوع از پنچره دل ایرانیان به قلب هایشان می تابد. امید، تدبیر و اعتدال به میدان آمده است. روحانی، در قالب شیخی دیپلمات مقتدرانه و در همان حال با موضع گیری های معتدلانه؛ توانسته است؛ نشان دهد استانداردهای لازم برای نشستن بر روی صندلی رییس جمهوری را دارد. در همان حال، نیروهای برگزیده اش چون ظریف نشان داده اند در استانداردهای بین المللی تحرک برای دستیابی به اهداف ملی ایرانیان است.
همین معنا نشان می دهد در پست های سیاسی باید از کسانی بهره برد که در کنار تجربه های گرانسنگ از دانشی گران قیمت در حوزه های تخصصی برخوردار باشند وزیر شخصیتی سیاسی است و وزیر امورخارجه از سیاسی ترین وزرای هیات دولت است. این جا است که مشخص می شود علم سیاست و حوزه های برخاسته و مکمل آن چون روابط بین الملل، حقوق بین الملل و ... تا چه اندازه کاربرد دارد. شاید این بعد اساسی اسلامی نمودن علوم باشد که به جای تلاش در راستای آوردن دین در حد علم!!!؛ علم را با جذب و جلب متکی بر جاذبه های الهی و اخلاقی دین،به سمت و سوی احترام نهادن به دین؛ و در خدمت اهداف عالیه و الهی آن قرار دهیم.
قرن ها است که اندیشمندان بزرگ؛ و عقلای ملیت های مختلف؛ بر این نکته تاکید داشته اند که "کار را باید به کاردان سپرد". گزینش بهترین افراد در نامناسب ترین پست های مربوط به آن ها؛ ظلم به آن ها و به ملتی است که با دارا بودن منابع پربار انسانی و امکان اعتبار افزایی به قدرت جامعه ملی توسط آن ها از متن به حاشیه رانده می شوند.
این شایستگان بایسته برای ساخت آینده ی سعادت ملت ها، با گونه های متفاوت خانواده سالاری های بی معنا و سنتی؛ به همراه سخت گیری های ناموجه عقیدتی؛ و دغل بازی های منفعتی به نام سیاست گرایی های دینی، و دین محوری های سیاسی، و آرایه های پررنگ ملی و امنیتی؛ خانه نشین می شوند و یا در کنج آرامش انزوای خود؛ ملت را از موجودیت کارآمد آن ها محروم می سازند. ظلم بر آن ها روا داشته می شود؛ و حق الناس دیگری نادیده انگاشته می گردد.
امروز وجود عالمان متعهد و متعهدان عالم؛ در جامعه ملی ما کم نیست. همان اندازه که امروز به همان اندازه که بگوییم با ابزار نمره و اهرم انتظامی مجبور به گسترش فرهنگ حجاب در میان بانوان ایران هستیم؛ اعلام شکست تحرک فرهنگیِ نظامی است که بالغ بر سی و پنج سال است تمامی قدرت ملی را در عرصه ی فرهنگی در دست دارد؛ اگر بیان کنیم از نیروهای متعهد و متخصص در حوزه سیاست و روابط بین الملل خالی هستیم باید اذعان داریم که دانسته یا نادانسته نظام مدعی موفقیت در این زمینه را هم شکست خورده دانسته ایم.
روحانی و ظریف در نیویورک نشان دادند؛ ایرانیان در سیاست؛ دارای عناصر متبحری هستند که اگر اراده ی حکومت در بهره برداری و حمایت از آن ها خالصانه به میدان آید حق الناسی در این زمینه به گردنش باقی نخواهد ماند. روحانی و ظریف نشان دادند که تیمی با کلاس بین المللی اند.

وبلاگ مهدی مطهرنیا را در {اینجا }، و {اینجا}، ببینید.