وقتی قحط الخبر می شود! / در حاشیه نگارش یک یادداشت در وبلاگ خبرآنلاین

اول - مطلبی که روز گذشته با عنوان "جایزه اول کارگردانی برای حسن روحانی" در وبلاگم نوشتم؛ از سوی بسیاری از سایت ها و خبرگزاری های رسمی به عنوان خبری دست اول و افشاگر مطرح و مورد توجه قرار گرفت و با تحلیل ها و تفاسیر مختلف روبرو شد. تفاسیری که به هیچ وجه منظور نگارنده نبوده و نیست. جالب این جاست که آن مطلب نه یک اظهار نظر رسمی بود و نه خبری دست اول و افشاگر. آن نوشته تنها تحلیلی کاملا شخصی بود که می توان موافق یا مخالف آن بود. درست مانند تماشاگر یا منتقدی که فیلمی را می بیند و شروع به تحلیل آن از منظر شخصی خود می کند. در چنین مواردی آیا می توان گفت آن منتقد یا تماشاگر، نماینده رسمی کارگردان بوده و از جانب وی صحبت کرده یا نیات درونی وی را افشا کرده است؟!

ماجرای این یادداشت به همین سادگی بوده است. یک تحلیل شخصی از یک ماجرای اجتماعی و نه سیاسی که از سوی یک فعال تئاتری مطرح شده است.

دوم - کسانی که وبلاگ خبر آنلاین را دنبال می کنند به خوبی می دانند که این فضای مجازی، امکانی برای تبادل آراء و اندیشه های افراد مختلف با گرایش ها و سلایق مختلف فراهم کرده است و به هیچ وجه نوشته های این بخش منعکس کننده نظرات رسمی خبرآنلاین نیست. از سوی دیگر نویسندگان این مجموعه هیچ وابستگی و تعلق جناحی یا فکری خاصی به مسئولان خبرآنلاین ندارند. آنها افراد مستقلی هستند که بسیاری از آن ها نه تنها افراد سیاسی ای نیستند بلکه در حوزه هنر و فرهنگ فعالیت می کنند و گهگاه دستی نیز بر قلم می برند و تحلیل ها و نظرات شخصی خود را از امور و جریانات مختلف ارائه می کنند. اما نکته جالب و عجیب برای من استفاده سایت ها و خبرگزاری های رسمی از این یادداشت به مثابه یک کشف خبری دولتی است که تا دیروز پنهان مانده و توسط این نگارنده برملا شده است! واقعا جای تعجب است که این گونه سایت ها و خبرگزاری ها تا چه حد دچار کمبود اطلاعات و تحلیل هستند که به یک یادداشت شخصی از یک طراح صحنه تئاتر و سینما استناد کرده و آن را به عنوان یک خبر داغ به ریاست جمهوری منتسب می کنند! بی شک کسانی که در حوزه مطبوعات و رسانه فعالیت می کنند از ارزش منبع خبر و گزارش آگاهند و بی پروا به هر تحلیل، گزارش و خبری استناد نمی کنند! آن هم از کسی که نه سیاست مدار است و نه علاقه ای به عالم سیاست دارد. او تنها یک تئاتری حرفه ای است که تمام اتفاقات اجتماعی را به مثابه صحنه تئاتر می بیند و آنها را از همین منظر تحلیل می کند.