مت شودل: سیگال هنگام مرگ 72 سال سن داشت و به مدت 25 سال با بیماری پارکینسون دست و پنجه نرم میکرد.
او در دانشگاه ییل ادبیات یونانی و لاتینی تدریس می کرد. او در «قصه عشق» روایتگر داستان یک عشق محکوم به فنا بود. داستان او روح زمان خویش را تسخیر کرد و جمله پایانی او به یک شعار تبدیل شد: «عشق یعنی هیچگاه نگویی متاسفم.»
سیگال در اصل «قصه عشق» را به عنوان فیلمنامه نوشته بود، فیلمنامهای درباره عشقی نافرجام میان دختری ایتالیایی از طبقه کارگر و پسری دانشجوی هاروارد و از یک خانواده اصیل.
فیلم «قصه عشق» سال 1970 به کارگردانی آرتور هیلر ساخته و با درخشش الی مکگرا و رایان اونیل به یک فیلم پرفروش تبدیل شد. تنها بعد از آن بود که سیگال رمان آن را نوشت. وقتی کتاب داستان عشق منتشر شد، با 4.325.000 نسخه ، بیشترین درخواست چاپ در تاریخ انتشار کتاب را در آن زمان داشت.
کار سیگال با استقبال عامه مردم مواجه شد، اما منتقدان تقریبا یکصدا آن را تخریب کردند. داوران جایزه ملی کتاب تهدید کردند در صورتی که «قصه عشق» از رقابتها کنار گذاشته نشود، همگی استعفا خواهند کرد.
ویلیام استایرون رئیس داوران بخش داستاننویسی درباره کتاب چنین گفت: «این یک کتاب مبتذل است که حقیقتا شایسته نام ادبیات نیست. با قرار داشتن آن کتاب در لیست این تقاضا برای کتابهای دیگر هم ایجاد میشود.»
سیگال از یک محقق به سمت ستاره شدن حرکت میکرد. او برای چهار هفته در برنامه «نمایش امشب» حاضر شد، نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلمنامه و داور جشنواره کن شد. او آخر هفتهها به پاریس و لندن سفر میکرد و سپس در طول هفته برای کلاسهای تمدن باستان به ییل بازمیگشت، درسهایش 600 مستمع داشت و از جمله کلاسهای معروف و محبوب دانشگاه محسوب میشد.
ییل که فعالیتهای فوق برنامه سیگال را بسیار بیش از کارهای آکادمیک او می دید، سال 1972 تصمیم گرفت کرسی استادی را از او بگیرد، ضربهای که سالها طول کشید جبران شود.
سیگال زندگی دوگانه روشنفکرانهاش را به عنوان یک رماننویس مشهور و یک محقق جدی ادامه داد، پرفروشترین رمانها را نوشت و روی ادبیات باستانی کار کرد، اما بازهم مورد استهزا و خشم نخبگان ادبی قرار داشت.
او سال 1985 به نشریه شیکاگو تریبیون چنین گفت: «برخی از موفقیتها در ابتدا واقعا ذهن شما را تغییر میدهد. فکر میکنید شکستناپذیر و لغزشناپذیر هستید و ستاره شما برای همیشه خواهد درخشید. در حقیقت درست در همان زمان آنها برای هفته بعد در پی شخص دیگری هستند.»
سیگال 16 ژوئن 1937 در بروکلین بدنیا آمد. او زبان عبری و سایر زبانها را از سنین کودکی میدانست و به زبان آلمانی و فرانسوی به خوبی لاتین و یونانی مسلط بود.
او سال 1958 از هاروارد مدرک لیسانس گرفت، در سال 1958 مدرک فوق لیسانس در ادبیات باستانی، و در نهایت در سال 1965 مدرک دکتری خود را در زمینه ادبیات تطبیقی از همان دانشگاه دریافت کرد.
فعالیتهای آکادمیک سیگال بهتر از داستانهایش دیده میشد و او برای دهه ها به نوشتن در زمینه ادبیات کلاسیک ادامه داد. تاریخِ مفصل کمدی او از یونان باستان تا دوران مدرن « مرگ کمدی» در سال 2001 منتشر شد.
بعد از رد کردن کرسی او در ییل، سیگال مقیم انگلستان شد و در آن جا به یکی از شخصیت های برجسته دانشگاه اکسفورد تبدیل شد.
سیگال در سال 1955 در ماراتون بوستون شرکت کرد و مسیر مسابقه را در 2 ساعت و 56 دقیقه طی کرد، پیش از این که در نیمه دهه هشتاد به بیماری پارکینسون دچار شود، هر روز 10 مایل می دوید و پیانو مینواخت.
سیگال هیچگاه نتوانست جایگاهی را که برای رمان «قصه عشق»کسب کرده بود دوباره بدست بیاورد. هرچند تعدادی از کتابهای او مانند «داستان الیور» (1977)، «مرد، زن و بچه» (1983)، «کلاس»(1985) و «دکترها» (1987) جزو پر فروشترین ها بودند و تعدادی از آنها به فیلم تبدیل شدند.
سیگال در سال 1997 با شایعه ای دست و پنجه نرم میکرد که مدعی بود «قصه عشق» بر اساس داستان عاشقانه بین ال و تیپر گور نوشته شده است. او اعتراف کرد در سال 1968، ال گور و تامی لی جونزِ، بازیگر و هم اتاقی او در هاروارد را میشناخت و شخصیت نقش اول مرد فیلم «قصه عشق» را از زندگی آنها الهام گرفت.
واشینگتن پست / 20 ژانویه / ترجمه: احمد عطارزاده
نظر شما