بافت ماهیچه‌ای، مغز سیلیکونی

مجید جویا: دانشمندان پیش از این توانسته‌ بودند از ترکیب سلول‌های زنده و مواد نیمه هادی، مینی‌سایبورگ بسازند، (سایبورگ در علوم روباتیک به موجودات نیمه انسان و نیمه ماشین گفته می‌شود) ولی اکنون خود سلول‌های زنده هم می‌توانند مدارهای سیلیکونی بسیار کوچک را در خود نگهدارند. این موفقیت راه را برای پردازنده‌های درون سلولی که می‌توانند در سطح سلولی فرایند نظارت و کنترل را انجام دهند باز می‌کند

به گزارش پاپ‌ساینس، این چیپ‌های سیلیکونی می‌توانند حسگرهای درون سلولی آینده باشند که می‌توانند بر فعالیت‌های میکروسکوپی نظارت داشته باشند، داروها را به سلول‌های هدف برسانند و حتی ساختار سلول را تعمیر و بازسازی کنند.

آزمایشات نشان داده‌اند که سلول‌های زنده انسانی می‌توانند تزریق‌ چیپ‌های سیلیکونی را بپذیرند و بعد از آن نیز به عملکرد عادی خود ادامه دهند. بیش از 90 درصد سلول‌های HeLa (اولین خط سلولی نامیرای انسانی که از یک زن فقیر مبتلا به سرطان استخراج شده بود) حاوی چیپ، یک هفته بعد از دریافت بار سیلیکونی خود نیز زنده می‌مانند.

دیگر تحقیقات ذرات نانو را در درون سلول‌های زنده آزمایش کردند. ولی به گفته دانشمندان انستیتوی میکروالکترونیک بارسلون در اسپانیا، چیپ‌های سیلیکونی خیلی ساده‌تر ترکیب اجزای مکانیکی و الکترونیکی را امکان پذیر می‌سازند.

این تحقیق که نتایج آن در ژورنال اسمال منتشر شده است، درها را برای قرار دادن ریز پردازنده‌ها و دیگر ابزارهای مبنای سیلیکونی در داخل سلول‌ها باز می‌کند. این می‌تواند در نهایت نویدبخش هم کامپیوترهای میکروسکوپی و هم درمان‌های میکروسکوپی شود.

این همچنین می‌تواند نشانگر یک گام کوچک به سوی برآورده کردن خیلی از آرزوهای پنتاگون باشد که با پروژه‌های دارپا قصد عینیت بخشیدن به آن را دارد، که از میان آنها می‌توان به مهندسی موجودات ترکیبی قابل کنترل نامیرا با کلید مرگ ژنتیکی اشاره کرد. شاید رویابین‌های دیوانه علم نیاز به این داشته باشند که به چیزی کوچک‌تر از سوسک‌های سایبورگ فکر کنند.