چند روز پیش یکی از قهرمانان و نخبگان جامعه ورزشی ایران مرحوم آقای پور حیدری فوت کردند. من البته چندان آشنایی با امور ورزشی و ورزشکاران ندارم.اما واکنش هاو تاثر عمومی نشان میدهد آن مرحوم از چه جایگاه والای اخلاقی و حرفه یی ارزشمندی در میان مردم و هم کسوتان خود برخوردار بوده است. اما دو اتفاق ناپسند(هردو از جنس سلفی انداختن ) توجهم را جلب کرد.اول؛عکس تبلیغاتی یک چهره ورزشی عضوشورای شهر تهران با جسم تقریبا نیمه جان (وشاید فوت کرده) مرحوم پور حیدری. دوم سلفی انداختن بسیاری محکوم کنندگان این اقدام، با تابوت مرحوم پور حیدری و چهره های سرشناس حاضر در مراسم تشییع جنازه!.
ظاهرا یکی بد و دیگری خوب است!به نظر شما کدام بدتر است؟
آن عکس زشت است یا سلفی گرفتن زیر تابوت و در مجلس ختم؟. اینکه چطور یک نفر کنار یک جسم رنجور می تواند پا بروجدان و قلب خود بگذارد؟نکته یی ست که واکنش های 48 ساعته گذشته نشان میدهد عموم مردم نتوانسته اند با آن کنار بیایند.جنبه تاسف بارتر توجیه خاطی ست که گفته" این من نیستم! و نمی دانم صاحب عکس کیست!!!.آیا از این آشکارتر می شود شعور 75 میلیون ایرانی را به سخره گرفت؟.اما این فروریختگی اخلاقی چهره دومی هم دارد. چهره یی که با بهره گرفتن از آن افرادی مانند ورزشکار منظورما به خود جرات هنجار شکنی میدهند.عکس های منتشر شده در اینترنت و شبکه های مجازی از مراسم مرحوم پور حیدری(همچون دیگر مراسم مشابه سالهای اخیر ورزشکاران و هنرمندان و دیگر چهره های سرشناس) در بنیان های اخلاقی،عملا چیزی بدتر از عکس با جسم نیمه جان یک مریض است. فقط خوب خود را می بینیم و بد دیگران را !؟.فکر می کنید آن چهره ورزشی - شهری، برگرفتگی خود را از کدام بخش جامعه می گیرید که به خود اجازه می دهد کار خطایش را نشان وبا دروغی بزرگتر موجه جلوه دهد.او اگر مطمئن از عواقب واکنش و تنبیه جامعه نبود مطمئنا قبل از هرگونه جسارت و توهینی نتایج رفتار های خودرا می سنجید.نه اینکه به دروغی بزرگتر متوسل شود و به مردم اهانت کند.
مشکل بوجود آمده منحصر به عکس گرفتن با یک جسم بی جان نیست. این دردی ست که ریشه یی عمیق تر در جامعه دارد. باید بی تعارف پرسید مقصر اصلی در تراشیدن این به اصطلاح " اسطوره های یخی" کدام فرهنگ حاشیه یی و چه کسانی هستند که ورزشکار مورد مناقشه نه اولین و نه آخرین آن نخواهد بود.؟ با عذر خواهی جز" خودمان! چه کسی باید پاسخگو باشد؟".
مسئولیت پذیری مدنی اقتضا می کند امروز پاسخگوی رفتار دیروزمان باشیم.آن زمان که تحت تاثیر عواطف و جو زدگی ،فارغ از آنچه یک نفر بوده و آنچه می تواند بشود (صرفا بر اساس آنچه الان هست) اورا انتخاب و بخش زیادی از زندگی اجتماعی خودرا به او می سپاریم.حال باید عواقب تصمیماتمان را قهرا بپذیریم. انتخاب های مدنی ،خرید کالا نیستند که امکان پس دادن و تعویض فوری آنها وجود داشته باشد.مگر در صورت برکناری منتخب به هر دلیل و البته متکی به قانون. یا عنصر صبوری و تسویه حساب سر صندوق های رای.قبل از آن باید جامعه خود عواقب تصمیماتش را تا انتها به عهده بگیرید. راه سومی وجود ندارد. امثال این ورزشکار یا هنرمند و یا.... که اینگونه به آنها تاخته می شود،آیا پدیده هایی خارج از ذهن وتصمیمات جامعه در خلقشان هستند؟. وقتی با اصراراز بلوک خاستگاهشان(هنر- ورزش و...) به زور بیرون کشیده شده و تاج برسرشان نهاده می شود!چرا انتظار فرهیختگی قلابی از آنها داریم. امثال مرحوم پور حیدری یا در عالم هنر کسانی مانند محمد رضا شجریان یا عزت الله انتظامی ،نصیریان و... که خداوند عمر طولانی به آنها بدهد ،استثنا هایی هستند .لطفا آنها را وارد چنین بازی هایی نکنیم.ولی با اندکی فاصله، معیارهای نخبگی در جامعه ما چیست که بسیاری را دچار توهم کرده وبه حضور درعرصه سیاست ومدیریت تشویق می کنددر حالی که فرهیختگان سیاسی - فنی - مهندسی و...به حاشیه رفته یا رانده می شوند...امثال فرد مورد انتقاد در پیشانی من و شما چه دیده اند؟.بهتر است پاسخ رانه از او که در میان خودمان جستجو کنیم.
دلم آتش می گیرید وقتی مراسم تشییع جنازه مرحوم دکتر منوچهر ستوده را در اینترنت دیدم که مظلومانه هیچکس حتی با قاب عکس او هم سلفی نگرفت. خدا رحمت کند هم او راوهم قهرمان ورزشی و اخلافی از دست رفته مرحوم پور حیدری را. به کجا میرویم؟
matinmos@gmail.com
نظر شما