پولاد کیمیایی:هر چه در مراسم بزرگان بیشتر داد می‌زنیم و شیون می‌کنیم، زودتر هم فراموش خواهیم کرد

پولاد کیمیایی استقلالی دو آتشه است. از آنهایی که پای برد و باخت تیمشان می ایستند و برای پیشکسوتان باشگاهشان احترام زیادی قائلند. با پولاد درباره اتفاقی که این روزها برای باشگاه استقلال رخ داده و فقدان پدر استقلال حرف زدیم. او که تنها یک سوال دارد: آیا برای منصور پورحیدری و امثال او جایگزینی داریم که به همین راحتی از دستشان بدهیم؟

*شما یک استقلالی هستید. این روزها باشگاه استقلال یکی از بزرگانش را از دست داد.

آقای منصور پورحیدری بزرگ و واقعا پدر استقلال هستند. درگذشت ایشان همه را ناراحت کرد. اما من یک سری اتفاق های کلیشه ای را دوست ندارم. اینکه وقتی یک بزرگواری از بین ما می رود، ما خودزنی می کنیم و یک سری شعارها می دهیم و همه نظر می دهند و همه خیلی ناراحت هستند و زمانی که آدم ها زنده هستند و در کنار ما هستند، اعتنایی به آنها نداریم درست نیست.

*به عنوان یک استقلالی احتمالا یادتان است که جفاهای زیادی به ایشان شد.

ایشان بزرگ فوتبال هستند، آقای علی دایی و آقای علی کریمی هم به نوعی دیگر بزرگ این فوتبال هستند. آقای ناصرخان هم بزرگ استقلال بودند ولی به همه اینها نگاه کنید می بینید که همه اینها را یک جورهایی آزرده ایم. مردم و هوادارها را نمی گویم چون آنها جز مهر و محبت چیزی ندارند، خودتان می دانید چه کسانی را می گویم.

*کسانی که منافعی دارند.

بله. آنهایی که منافع اصلی را دارند. فوتبال ما و هنر و فرهنگ ما تا ده پانزده سال آینده خیلی از بزرگانش را از دست می دهد. هم در ادبیات، هم سینما و هم موسیقی و باید یک فکری برای اینها بکنیم. اینها از دست می روند آیا جایگزینی دارند؟ الان ما جایگزینی برای آقای پورحیدری داریم؟ برای آدم های بزرگی مثل آقای کیارستمی داریم؟ چرا ما قدر اینها را نمی دانیم و چرا تلاش نمی کنیم و حتی بعضی اوقات آزرده شان هم می کنیم.

*در این یکی دو روزی که از فوت مرحوم پورحیدری گذشته یک سری عکس ها منتشر شد و سلفی هایی که در مراسم گرفته می شد ناراحتی هایی را ایجاد کرد. این اتفاقات را رصد کردید؟

من خودم خیلی دوست داشتم برای مراسم تشییع ایشان بروم ولی گفتم استاد پورحیدری که به حضور من نیازی ندارد و حضور من چیزی را عوض نمی کند. نه دل کسی را آرام می کند و نه اتفاق خاصی رخ می دهد. حضور من تنها نمایش خودم است. من آمده ام که چهار تا عکس و سلفی بگیرم و بگویم استقلالی هستم. به نظرم با این شکل برگزاری ما بیشتر خودمان را نشان می دهیم و شروع می کنیم به نظر دادن درباره همه مسائل. زمانی که آقای کیارستمی زنده بودند، کسی به ایشان توجهی نداشت و همه داشتند زندگی شان را می کردند. وقتی ایشان فوت شدند من می بینم کسانی از بازیگرها درباره ایشان نظر می دهند که اصلا خنده دار است. باید بگوییم من چرا باید به خودم جسارت بدهم که راجع به آقای کیارستمی اصلا نظر بدهم. مگر هر آدمی هر نظری می دهد مهم است؟ من از صمیم قلب دلگیر شدم و جز اولین کسانی هم بودم که در پیجم برای آقای پورحیدری عکس گذاشتم و می دانستم که حال ایشان خیلی بد است و احتمالا دیگر از بیمارستان بیرون نمی آیند. خیلی ناراحت بودم ولی بعد از فوت ایشان حتی در پیج اصلی ام این خبر را اعلام نکردم. برای من ایشان همیشه زنده هستند و می گویم برای آدم های بزرگ نباید عزاداری کرد، اینها همیشه زنده هستند. به همان اندازه که ما داد می زنیم، فریاد می زنیم، شیون می کنیم به همان اندازه هم سریعتر فراموش می کنیم. 

41258