از استقلال کالیفرنیا تا تسخیرسفارت خراسان

به‌طور کلی «ما می‌توانیم» چون آریایی هستیم و غیرت ایرانی داریم. در همین راستا، به ملتی «عملی» معروف شده‌ایم. یعنی اهل عمل‌ایم . به‌عبارتی بهتر، چیزی که اجانب حرفش را می‌زنند ما به‌شدت عملش می‌کنیم. مثلا تا یانکی‌ها بخواهند برای مستقل شدن ایالت کالیفرنیا تصمیم بگیرند و انتخابات برگزار کنند و مشاوره و مذاکره و چه و چه راه بیندازند، ما فی‌المجلس نسخه خودمختاری استان خراسان‌مان را بدون درد و خونریزی پیچیدیم. شاعر در همین راستا می فرماید: «لفتش نده ، کشش هم نده»

حتی انگلیس هم با این همه ادعا و لاف برای خروج از اتحادیه اروپا، نصف ما قاطع نبود. خلاصه کشور خراسان را به همین راحتی سر و سامان دادیم؛ فقط باید واحد پولش را تعیین کنیم و نرخ برابری آن را با «ریال ایران» بسنجیم که تا یکی دو روز آینده آن را هم می‌سنجیم. در مورد ویزا، پاسپورت و راه‌اندازی سفارت‌خانه هم از قوانین بین‌المللی تبعیت خواهیم کرد، چون شدیدا اهل رعایت قانون خصوصا از نوع بین‌الملل‌اش هستیم.حتی این روزها صحبت بر سر تشکیل کمیسیونی در مجلس است برای بررسی اصل خصوصی‌سازی استان‌ها و نهادینه کردن استقلال خراسان در کشور. خلاصه در کشور عزیز ما ایران، ممکن است همه چیز کمی احساسی پیش رود ولی در عوض تند و زود و سریع پیش می‌رود.

اما هر گلی، برگی دارد و بر همین اساس، ایرانی جماعت هم، خصوصیت خاص خودشان را دارند. یعنی یک ایرانی به همان سرعتی که قانون وضع می‌کند به همان سرعت هم «نحوه دور زدن قانون» را «تز» می‌کند. به‌عبارتی، به قانون معتقد است اما به قانون با «غ» !

اما در ینگه دنیا وضع کمی متفاوت است. مثلا همین کالیفرنیا، مستقل نمی‌شود و نمی شود اما وقتی که شد دیگر مو، لای درزهایش نمی‌رود و کل یوم و از بیخ و بن مستقل می‌شود و پرونده‌اش هم تا ابد مختومه می‌ماند. اما داستان ما بعد از اعلام استقلال فوری فوتی خراسان تازه شروع می‌شود، چون به‌صورت بالقوه، نام کشور جدیدی به لیست کشورهای مستعد تسخیر سفارت‌خانه، اضافه می‌شود!

یعنی هم از این‌ور هولیم و هل می‌دیم و هم از اون‌ور با کله تو دیگ حلیم می‌ریم. از مصادیق دیگر دور زدن هم یکی‌اش این‌که: هنوز جوهر لغو کنسرت در خراسان خشک نشده، «کنسرت‌های مجازی» از زیر بته درآمدند و لابد از این به بعد هم باید منتظر پیدا شدن سر و کله «سخنرانی‌های دنیای مجازی» بعد از لغو «سخنرانی‌های دنیای خاکی» بود. خلاصه اصلا یه وضعی، و همه چیزمان به همه چیزمان می‌آید. به امید روزی که یه چیزی پیدا شود که اون چیز به بقیه چیزهای‌مان نیاد!