اگر که مملکتی راه رشد پیماید

معلــــم است که گوید بخوان به نام خــــدا
معلم است که بــــاطل کند ز راست جــدا
معلـــــم است که گوید از این طریــــق مرو
معلــــم است که غم¬خوار تو بُوَد به خــــدا
معلــــــم است به واقع چـــراغ راه نجــــات
که هست معلم اول خـــدا ، و جلّ عـــــــلا
معلـــــم است تو گویی که مادر و پدر است
معلـــــم است کز آینده گوید و ز جــــــزا
معلـــم است که او اهل علم و هم عمل است
نگــوید آنچه خودش می ندانـــدش به روا
همـــــو به واقعِ امر رســــم انبــــــــــیا دارد
به کار خیـــر تو را می برد به خوف و رجا
معلــــــم است که گر دل به حـرف او ندهی
شود عاقبتـــــت بد، روی به سوی فنـــــــا
معلــــــــم است که سوزد برای ســــازش تو
به خشت خــــــام ببیند، نه بیند آنکه عمـــا
عزیـــــز من تو به اســــتاد خود تـــأسی کن
اگر تو می طلبــــــی عافیــــت برای بقــــا
بکن تو هر سخنـــــش بر دو گوش آویـــزه
نویس حرف حســـابش به جِدّ به آب طلا
اگر تو قــدر شنـــــــاسی معلـــــــم خود را
یقیـــــن که رنگ ندارد رقیــــب او ز حنا
به حــــرفهای متیـــــن معلــــمت چو رسی
تو خود تمـــــیز دهی کار نا ســــزا ز ســـزا
معلــــــم است که دارد همی پیام بـــزرگ
معلـــم است که گسترده است طریق هُـــدا
معلـــــم است منادی به وحــدت و عظـمت
کجــا تو بشنوی از دیگران چنین بزرگ¬ندا
معلــــم آمده است تا تو کامیـــــاب شوی
کنــار و یار تو است گر عروسی است و عزا
تشــکر از تو به معلـــم چه باشدش دانـی؟
همیـــن که کار ببندی ز گفته های بجـــــا
برو به سوی معلــم که عارف است و علیم
نه آنـــکه بی جهــت آرد تکلـّـــــفی و ادا
خدا کند که معلـــــم بود رفیــق راهِ همــه
خدا کند که بُوَد او شفیــــع بر دو ســـــــرا
معلــــمی که تعلیــــم بهر مـــــــزد نکــند
نه در زمیــــن تو ببینی نظیــــر او نه سمــــا
نشــــــانه ها تو بجویی ز فرد دانشمنـــــــد
خلوص بینی و رحمت ز روی صدق و صفا
اگر که مملکـــــتی راه رشــــد پیمــــــاید
همـــه نیاز معلـــــــــم برآورد یک جـــــا
معلــــم از سر اخـــــلاص کار خود بکـند
نیـارد او سر تعظیــــم بی جهت به «رضــــا»