در شمال شرقی شهر ری و در جاده کارخانه سیمان، آسیب‌های تاریخی، فرهنگی و طبیعی به کوه و مقبره «بی‌بی شهربانو» وارد می‌کنند، کوهی که براساس برخی منابع محلی و نه تاریخی گفته می‌شود همسر امام‌حسین (ع) «بی‌بی شهربانو» را از سال‌ها قبل در دل خود محافظت می‌کند.
توجیه برای کارشان زیاد دارند، می‌گویند شهرداری مجوز تعریض جاده را صادر کرده تا کامیون‌های کارخانه سیمانِ ری، عملکرد بهتری داشته باشند؛ حتی می‌گویند با شهرداری تفاهم‌نامه دارند!
یا می‌گویند شهرداری پس از تعریض جاده، می‌خواهد دل کوه را بشکافد تا پارکینگی برای زائران «بی‌بی شهربانو» ایجاد کند، آن‌هم دقیقا زیر مقبره! و البته بخش‌هایی از دامنه‌ی کوه را هم تا کنون حفر کرده‌اند...
مهدی معمارزاده، کارشناس ارشد میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران معتقد است، با تعریض جاده امامزاده بی‌بی شهربانو منظر فرهنگی، تاریخی و طبیعی این منطقه را از بین برده‌اند.
او نخستین آسیب وارد شده به این محوطه تاریخی را از بین رفتن جنبه‌ی مقدس و اسطوره‌ای این امامزاده به دنبال تعریض جاده دانست و افزود: اگر علت تعریض و حفر کوه در این منطقه حتی به دلیل سنگ‌های منطقه است، قطعا می‌توانستند این کار را در ضلع شمالی کوه انجام دهند، تا هیچ آسیبی به دامنه کوه بی‌بی شهربانو و این مقبره وارد نشود.
وی تاکید کرد: برای جدا کردن سنگ‌ها از کوه، در حدود 300 تا 500 متری بقعه بی‌بی شهربانو در میان کوه را منفجر می‌کنند و سنگ‌ها را در می‌آورند که به دلیل لرزش‌هایی که به کوه و مقبره آن وارد می‌شود، به مرور آسیب‌های زیادی را به همراه دارد.
معمارزاده با بیان این نکته که مقبره بی‌بی شهربانو در وسط یک صخره باقی مانده است، افزود: اطراف مقبره گود است و با انفجارها و خالی کردن بیشتر محوطه، وضعیت مقبره و کوه بدتر از گذشته می‌شود.
به گزارش ایسنا، علاوه بر آسیب‌ها و اتفاقاتی که هر روز بیشتر از روز قبل برای این منطقه تاریخی که به عنوان یکی از قطب‌های گردشگری مذهبی در استان تهران و در منطقه ری مورد توجه است ایجاد می‌شود، محوطه داخلی این امامزاده نیز وضعیت چندان مناسبی ندارد.
فضای داخلی شبستان‌های بقعه، برخی ترک‌ها، از بین رفتن تزئینات نقاشی و نصب اسپیلت بر بدنه شبستان امامزاده و نصب پنکه و پروژکشن از جمله آسیب‌هایی هستند که باعث از بین رفتن تدریجی فضای این امامزاده‌اند.
این مجموعه محوطه‌ای مستطیل شکل (شمالی - جنوبی) با دیواری سنگی متعلق به سده چهارم و متعلق به دوره سلجوقی است که در بخش جنوبی آن چند بنای محکم سنگی با پوشش گنبدی از سنگ و آجر وجود دارد.
بنای اصلی بقعه از سنگ و گچ ساخته شده و تاق‌های آن آجری است. از سبک و وضع بنا به نظر می‌رسد که هسته اصلی آن در دوره ساسانی ساخته شده باشد و در سده‌ی چهارم دوره‌ی آل بویه از آن برای آرامگاه استفاده شده و قسمت‌هایی به آن افزوده‌اند. این بقعه شامل حرمی کوچک و چهارگوش است، که مدخل اصلی حرم رو به مشرق و دارای سردری متعلق به دوره‌ی صفوی است، اما گنبد کاشی‌کاری و برخی گچ‌بری‌ها و تزیینات آن از آثار دوره قاجار است.
البته این بنای تاریخی 30 خرداد 1315 نیز در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
عکس‌ها: ایسنا
47232
نظر شما