جاکارتا و دستاوردهایش

اندونزی با طلا‌های جعلی‌اش در رشته‌ای که هیچ جای جهان شناخته شده نیست و ازبکستان با نفوذش در جودو و کوراش و سوزاندن دو طلای ایران در این رشته‌های ورزشی، ایران را جا گذاشتند تا کاروان ورزش ما، بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ را با دو پله نزول روی رده ششم تمام کند، اما جاکارتا برای ورزش ما دستاورد‌های خوبی هم داشت. دستاورد‌هایی مثل بالا رفتن آمار مدال بانوان ورزشکار که نشان داد سرمایه‌گذاری در ورزش بانوان هزینه نیست و آینده‌نگری است... در اندونزی طلسم‌ها و رکورد‌های زیادی را هم شکستیم که سرآمدش رکوردشکنی کیهانی در دو و میدانی و طلای غیرمنتظره او، طلا و رکوردشکنی مقتدرانه سهراب مرادی، برنز باارزش‌تر از طلای نوشاد عالمیان، طلای تیمی کبدی مردان و بانوان و... و... و... بود.

جاکارتا برای ورزش ایران شکست نبود، مجموعه‌ای از اشک‌ها و لبخند‌ها بود که از یک طرف با بالا رفتن تعداد مدال‌های کاروان ایران ثابت کرد ورزش ما با تمام کاستی‌هایش مسیر درستی را طی می‌کند و از طرف دیگر با ناکامی مطلق در برخی رشته‌های ورزشی، ثابت شد در بعضی فدراسیون‌ها نیاز به تغییر فوری و بازنگری اساسی داریم و باید از آن‌ها که وعده الکی دادند، جواب واقعی بخواهیم.

اما از همه مهم‌تر، باور و لمس پیشرفت رقبا بود؛ رقبایی که بیکار نمی‌نشینند و منتظر ما نمی‌مانند. دور قبل با ۲۱ طلا چهارم شدیم و این بار حتی اگر تیم ملی بسکتبال قهرمان می‌شد و طلا می‌گرفتیم، باز با ۲۱ طلا، پنجم هم نمی‌شدیم. همین اتفاق زنگ خطر است تا سریع‌تر حرکت کنیم و تلاش‌مان بیشتر باشد.

با این همه دست یکایک اعضای کاروان ورزش ایران را می‌فشاریم و قدر تلاش‌شان را می‌دانیم؛ چه آن‌ها که لبخند ارزانی‌مان کردند و چه آن‌ها که اشک ریختند... زندگی هنوز ادامه دارد.

^{این یادداشت در ستون حرف‌آخر یک‌شنبه ۱۱ شهریور روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}