میزان صحت و سقم خبر بستگی به شدت ترس یا قوت فهم حادثه نزد فرد دارد. تا این‌جای کار اگرچه معضل سنگین و عظیم است اما فعلا در توان هیچ‌کس نیست تا از وقوع آن پیش‌گیری کند، مثل زلزله است! اما مشکل وقتی حاد و اساسی می‌شود که خبرنگار رسمی، آموزش دیده، قبراق و مدعی می‌نشیند روبه‌روی قاب تلویزیون و مستقیماً به مخاطب نگاه می‌کند، بعد بریده‌بریده با زبان بدن و هول و ولا چیزهایی را می‌گوید که همان شهروند-خبرنگار زمزمه می‌کند!
در این صورت چه باید کرد؟ بنا بر نظر کارشناسان رسانه و جامعه چند گزینه مطرح است:
۱. سریعاً گوش این خبرنگار یا هر جای دستگیری را که دارد بگیرید پرتش کنید بیرون. البته مواظب مخاطبین باشید!
۲. عطوفت کنید و از راه گفت‌وگو و آموزش‌های قبلی -اگر دیده است- یادآوری شود تا قادر به انجام وظیفه‌اش گردد.
۳. افراد شجاع، قوی و مسلط به خویش و در عین حال خبره، زبده و حرفه‌ای جایگزین آن‌ها شوند.
روشن است راه سوم به ثواب نزدیک‌تر است اما این جابه‌جایی تقریباً ناممکن است. شاید بهتر باشد کمی زحمت کشید و به شرایط آموزشی و حرفه‌ای تن داد.
تولید خبر و اطلاع‌رسانی چون دیگر امور، شرایط و مقتضیات خاص خودش را دارد. اما حالا این شبکه‌های اجتماعی‌اند که جولانگاه همه حقایق و واقعیات جهان تلقی می‌شوند بنابراین هر کسی از منزل و محل کار یا رختخواب خود می‌تواند هر چه را دیده، شنیده یا توهم کرده بنویسد و هم‌زمان به تمام جهان ارائه کند. هر شهروند، یک خبرنگار! در این میان، چیزی که اصلا مهم نیست وضع روح و روان مخاطب است. اساس این است که اقبال عمومی بیشتر شود و تعداد مراجعین با هر ترفندی اضافه گردد.
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 740665
نظر شما