مناظره اول، انگار نمی‌شود، انگار نمی‌توانیم

مناظره اول،
انگار نمی‌شود، انگار نمی‌توانیم
--------------------
بالاخره و پس از حرف و حدیث و حاشیه های فراوان، مناظره اول کاندیداهای دوازدهمین دوره ریاست جمهوری برگزار شد.

تحلیلگران و منتقدان سیاسی از زوایای مختلفی به تائید و یا تکذیب جریان مورد نظر خود دست زده اند و سعی در القای پیروزی در اردوی خود را داشتند.

اما فارغ از همه موارد مطرح شده و سوای از درست یا غلط بودن موضوعات، نکته جالبی در رفتار کاندیداها به چشم می خورد و آن هم عدم توجه به زمان و عدم توانایی هماهنگ شدن با زمان بود.

هیچکدام از کاندیداها نتوانستند مدیریت زمان را به درستی انجام دهند، به شکلی که سه نفر برای حرف هایشان وقت کم آوردند و سه نفر دیگر با وقت اضافی مواجه شدند.

مشکلی که سال ها در کشور با آن دست به گریبان هستیم و بنظر می رسد هیچ کدام از مردم جامعه به یاد ندارند جلسه و یا مراسمی در ساعت اعلام شده شروع و همچنین در زمان مقرر خاتمه یابد.

مشکلی که در همه ارکان جامعه نفوذ و فعالیت هایمان را با مشکل مواجه کرده است، برنامه نامنظم حرکت قطارها، هواپیماها، وسایل نقلیه، تاخیر و تعجیل مدیران و کارکنان و... مواردی است که روزانه با آن به کرّات مواجه ایم و دیگر به امری عادی بدل شده است.

در کشورهای پیشرفته و صنعتی اما موضوع به شکل دیگری پیش می رود، بر حساسیت روی زمان بسیار تاکید می شود، کمتر کسی است که تجربه سفر به فرنگستان را داشته باشد و از نظم حاکم و دقت به زمان متعجب نشده باشد و با خود خاطره ای به همراه نیاورده باشد، در واقع در چنین ممالکی مدعی برابری وقت با پول هستند، که پر بی راه هم نیست.

چنین ادعایی ریشه در تولید دارد، پر واضح است که نمی توان ماشین آلات گران قیمت صنعتی را به حال خود رها کرد و انتظار داشت تا با ریتم خودشان کار کنند.

گسترش تولید و قیمت بالای ماشین آلات، نیاز به هماهنگی بین کارها را افزایش می دهد، اگر گروهی از کارگران راس زمان مقرر کاری را در کارخانه به اتمام نرسانند، سایر کارها در خط تولید به تعویق می افتد و این امر به سلسه مراتب بالاتر نیز تسری پیدا می کند و در نهایت ضررهای جبران ناپذیری را به همراه دارد.

وقتی محصول به موقع تولید نشود، کارگران بسته بندی، حمل ونقل، فروش، مدیران میانی، مدیران ارشد، سهام داران و در سطح کلان دولت ها و حکومت ها با مشکلات جدی و بعضا بحران های اقتصادی مواجه خواهند شد.

اینکه در مدارس برای اعلام شروع و پایان زمان کلاس ها از زنگ استفاده می شود امری تصادفی و اتفاقی نیست، در واقع این آموزشی است که در کشورهای پیشرفته به کودکانی که بعدها قرار است چرخ کارخانه ها را بچرخانند داده می شود تا از الان اهمیت توجه به زمان و لزوم شروع و پایان کارها راس یک لحظه مقرر و تعیین شده را یاد بگیرند.

هر چند که در کشور ما بدون دانستن فلسفه بسیاری از امور فقط دست به تقلید و کپی برداری از کشورهای پیشرفته به جای تفکر و طراحی سیستم مورد نیاز و بومی می زنیم که مثال فوق یکی از آن هاست، که در آینده بطور مفصل به این موضوع خواهم پرداخت.

تنها زندگی شغلی در کشورهای پیشرفته وابسته به دقت در زمان نیست، بلکه زندگی اجتماعی نیز وابسته به وقت و همگام سازی زمان است.

بیمارستان ها راس یک ساعت مشخص بیماران را برای خوردن صبحانه بیدار می کنند، کانال های رادیویی و تلوزیونی در ساعت خاصی برنامه های پر مخاطبشان را پخش می کنند، فعالیت های تفریحی و اوقات فراغت در روزهای خاصی و ساعت های مشخصی از روز انجام می پذیرد، حتی عادات روزمره زندگی نیز با زمان هماهنگ شده است، خانواده ها راس یک ساعت مقرر از خواب بیدار می شوند، صبحانه می خورند، به مدرسه و محل کار می روند و بر می گردند، به رختخواب می روند و... همه این ها و این ها با یک ریتم مشخص اجتماعی به پیش می رود.

شاید بتوان یکی از دلایل رشد اقتصادی جوامع پیشرفته را همین توجه به زمان و همزمان سازی اجتماعی دانست.

موضوعی که سال هاست در کشورمان، نتوانسته ایم انجامش دهیم، همیشه مدعی هستیم که منابع زیادی در اختیار داریم اعم از معادن، نفت، گاز، نیروی انسانی جوان و متخصص، اما چرا نمی توانیم از آن ها بهره برداری درستی انجام دهیم، چرا بهره ور نیستیم؟

"هافتسد" نظریه پرداز هلندی در تحقیقات وسیعی به این موضوع دست یافته است که در سازمان ها و جوامع فرهنگ از لایه های بالایی جامعه به اقشار پایین دست جریان می یابد و تسری پیدا می کند، حالا چه می شود که حتی در بالاترین سطح و نخبگان کشور (کاندیداهای ریاست جمهوری) هم قادر به مدیریت زمان نیستیم، چگونه انتظار تولید، اشتغال و رشد اقتصادی را داشته باشیم، انگار نمی شود، انگار نمی توانیم.
______________
حسین زیاری

48