چاره‌ای جز باهم بودن نداریم

ما بخواهيم يا نخواهيم چاره اي جز با هم بودن نداريم ، چادري و مانتويي، حزب اللهي و ضد انقلاب، با هم هستيم و در سرنوشت هم شريكيم و بايد بپذيريم كه هيچ گروهي نمي تواند طرف مقابل را يكباره نابود كند و مثلا به دريا بريزد!
دوست داشته باشيم يا نه مجبوريم اين واقعيت را قبول كنيم كه قرار است توي اين كشور با هم باشيم و مشكلاتش را با هم برطرف سازيم و در تلخي ها و شيريني هايش با هم شريك باشيم.
بايد تفاوت ها و اختلاف ها را بپذيريم و ديدگاههاي گوناگون همديگر را تحمل كنيم و انتظار نداشته باشيم كه ديگران نيز كاملا مثل ما بيانديشند و شبيه ما باشند و مانند ما زندگي كنند.

در نخستين قدم بايد با هم حرف بزنيم، سخت است ولي بايد ياد بگيريم كه هدف از گفتگو تسليم شدن يك طرف نيست بلكه كشف و شناسايي و درك و فهم متقابل است و در واقع گفتگو بيش از آن كه براي تحقق نتيجه اي مشخص در مصداق مورد نظر ما مفيد باشد براي ايجاد ارتباط و تفاهم مفيد است. گفتگو با ديگران پيش از هر چيزي به تقويت خودم كمك مي كند و باعث مي شود كه خودم را بهتر بشناسم و شخصيت خودم را رشد بدهم و باورهاي خودم را ريشه دار و عميق سازم.
در اين ميان رابطه روحانيون و ديگر قشرهاي مردم به دلايل گوناگون بسيار مهم تر و ضروري تر است زيرا مردم و روحانيت بايد با هم حرف بزنند تا براي اداره جامعه و ترويج ارزشهاي ديني درك و تعامل متقابل به وجود آيد.

البته اين هدف به آساني محقق نمي شود زيرا طي سالهاي گذشته اختلال و ضعف قابل توجهي در اين ارتباط روي داده و برخي مسايل (عواملي همچون ترورهاي منافقين) ضربه هايي به اين رابطه زده و فاصله اي جدي ايجاد كرده است.
مردم از روحاني ها انتظار محبت و پدري دارند و در رفتار وگفتار آنان آرامش و امنيت و خيرخواهي و محبت را جستجو مي كنند.
مردم از روحاني ها توقع درشتي و تندخويي و تكبر و خودخواهي ندارند و مي خواهند كه آنان با روحيه اي بسيار صميمي و با تواضع و فروتني در كنارشان بنشينند و حرفشان را بشنوند.

شايد نخستين قدم آن باشد كه حتى از ساده ترين بهانه ها استفاده كنيم و توي مترو با اتوبوس ، كنار خيابان، داخل يك مغازه يا اداره به هم سلام كنيم و دست همديگر را به گرمي بفشاريم.
ترديد نكنيم كه مردم همه چيز ما هستند و روحانيت بدون مردم چيزي ندارد، و از اين روست كه هرگز نبايد در ضرورت اين گفتگو و فوريت آن ترديد كرد.