جایگاه مداحی و نقادی

مشكل از آنجا آغاز شد كه جايگاه‌ها جابه‌جا شد ؛ مداحان را به جاي نقادان نشاندند و نقادان را رخصت به کفایت ندادند.

تشبيه منتقدان شعر در مشت ميلي به شاعران دار بر دوش شيعي كه همزمان ائمه مظلوم سلام الله عليهم اجمعين را مدح و سلاطين جور عباسي را قدح مي كرده‌اند هم فاقد وجه شبه است چرا كه اينان در زمان حاكميت فقيهان عادل مبسوط‌ اليد زندگي مي‌كنند و آنان در زمان مظلوميت معصومان و قلت ياران .

روشن است براي اهل درايت كه «مدح بخشی از نظام و قدح بخشی دیگر» آن‌چنان که امروز بدان مبادرت می‌شود، بر سبیل صواب نیست چرا که مداحان قصّاص، بر طبل دوقطبی‌سازی‌هایی می‌کوبند که در ديدگاه ستون خيمه اين نظام، خطايي راهبردي است.

دوستان نمي توانند هم از مزيت مداحي رسمي و هم از منزلت نقادي مردمي برخوردار باشند.