با گذشت حدود ۱۰۰ سال از دموکراسی خواهی و مشروطه در ایران در سال ۹۴ شاید ائتلاف دو جریان سیاسی بودیم. دو جناح سیاسی اصلاح‌طلب و اصولگرا در انتخابات پارلمان به جای رقابت با هم ائتلاف کردند.
مفاهمی که ما وارد دموکراسی و توسعه سیاسی کرده‌ایم درآینده مایه تعجب همگان خواهد بود. سالهاست که دموکراسی در جهان حاکم است و براساس قواعد خود شکل‌های پیشرونده می‌گیرد.
درنظام‌های دموکراتیک برخود نرم؛ مهربانی و همکاری بر سر منافع ملی در بین‌جناح‌های سیاسی وجود دارد اما چنین مواردی در جریان رقابت‌های سیاسی بین دو جناح وارد نیست و بیشتر در درون یک جناح هویت می‌یابد و تنها در موارد نادر و بر سر منافع ملی شاهد نزدیکی دو جناح به یکدیگر هستیم. ائتلاف درکشورهای دارای نظام پارلمانی امری واقعی است اما در نظام‌های جمهوری مانند ایران ائتلاف مفهمی ندارد. درنظام‌های پارلمانتاریستی احزابی که نتوانستند نمایندگان زیادی در پارلمان داشته باشند دست به ائتلاف با هم سنگران و احزاب هم و خط و مشی خود میزنند.
از این رو باید تلاش کرد که به جای ائتلاف های غیرسیاسی و غیرحقوقی که مصداقی از آن وجود ندارد احزاب را تقویت کرد. فعالیت احزاب و رقابت توامان آنها با هم را فرصتی استثنایی برای رشد و توسعه سیاسی است ابزار دموکراسی در نظام‌های دموکراتیک تحزب است. در این نظام‌های سیاسی احزاب با هم رقابت کرده و حزب برنده در قدرت قرار گرفته و شکست خردگان منتقد جناح پیروز می‌شوند.
از این رو ائتلاف اصلاح‌طلبان با اصولگرایان بی‌معناست زیرا اگر قرار است با اصولگرایان ائتلافی صورت بگیرد، پس با چه جناحی باید ائتلاف کرد؟ سخن اصلی در نظام‌های دموکراتیک رقابت سیاسی است. رقابت در عرصه سیاسی مقدمه رقابت در عرصه اقتصادی و فرهنگی است. با ائتلاف رقیب از ساختار حذف شده و رقابت سیاسی منشاء تحول است و نباید کنار گذاشته می‌شود.
عنوان عدم ائتلاف با اصولگرایان از سوی رئیس شورای عالی جای این سوال را به وجود می‌آورد که اساس چرا با اصولگرایان برخلاف نرم‌های دموکراسی ائتلاف کردیم؟ رقابت جناحی مقدم برتوسعه است و سالهاست احزاب سیاسی در ایران در این مقدمه دست و پنجه میزنند. باید تلاش کرد تا در مسیر دموکراسی در جهان تاثیرگذار بود نه اینکه نوعی بدعت در دموکراسی از خود به یادگار بگذاریم.
45302
نظر شما