به‌واسطه "عدم حساسیت شغلی" و نیز به منظور "کاهش هزینه‌های" دیپلماتیک برخی افراد که در سفارتخانه‌ها خدمت می‌کنند از تابعیت کشور میزبان برخوردارند، اما به لحاظ حقوقی و قواعد بین‌الملل صلاحیت محلی دادگاه‌های کشور میهمان بر آنها حاکمیت دارد. همچنین برخی از کشورها بر خلاف عرف رایج دیپلماتیک و نیز در جهت همسویی با کشور های اصلاحا قدرتمند و در راستای اتخاذ سیاست "انزوای ایران"، مدت‌هاست نسبت به تکریم ایرانیان متقاضی مسافرت به چنین کشورهایی کوتاهی نموده و بعضا شرایط بسیار سختی را برای آنها رقم می زنند.این موضوع چنان است که متاسفانه شاهد این مهم هستیم که رفتار های نا متعارف اتباع آن سفارتخانه بعضا بر روی رفتار همین هموطنان کارمند آن سفارتخانه نیز تاثیر سوء گذاشته و تاسف بار تر اینکه برخی از آنها مشمول ضرب المثل "کاسه داغ تر از آش" هم می شوند!
در شبکه های اجتماعی مجازی و به مناسبت های مختلف آئینی و مذهبی عموما شاهد آنیم که ایرانیان یاد تاریخ با سابقه ی خود افتاده و قدمت فرهنگ و تمدن این مرز و بوم را نشانه ی برتری قومی و ملیتی خود می دانند، اما در بستر جامعه که حرکت می کنیم رفتارها و اعمالی را شاهدیم که از آن فرهنگ و تمدن به کلی فاصله دارد و انگار آن سابقه طولانی و تابوی عظیم فقط در حد شعار باقی مانده است و اتفاقا در امور حکومتی نیز شاهد طرح های نوآورانه مثل "تکریم ارباب رجوع" هستیم و اخیرا هم که مزین شدیم به "منشور حقوق شهروندی". همین که چنین برنامه هایی برایمان ترسیم می شود خود می تواند گواه صادقی باشد بر فاصله ی ملت با چنین احترامات متقابلی که در آن شعارها آمده است.
برگردیم به اصل ماجرا که یادآور شویم اگر سفارتی در ایران مجوز ورود ما را به کشورش صادر می کند، عمده ی آن جلب گردشگر و بازرگان است و خروجی آن حتما "انتفاع مالی" برای کشور متبوعش، حال رفتار دور از شان برخی از دست اندرکاران بخش کنسولی آن سفارتخانه هرچه نامتعارف تر باشد، مشمول "خود کرده را تدبیر نیست" می گردد و امید به آن می رود که رفتار متقابل دیپلماتیک اثر آن را خنثی نماید. اما اگر چنین رفتارهایی از سوی هموطنان شاغل در آن بخش باشد باید چگونه اثر آن را مرتفع نمود؟ اینجاست که مجددا یاد آن ضرب المثل "از ماست که برماست" خواهیم افتاد و جز تاسف و تاثر برایمان باقی نمی ماند.
تاریخ این ملت افراد خائن به آرمانهای ملی و ایرانی را در آئینه خود به یادگار دارد، اما در آن سو هم بوده اند و هستند راد مردانی که شاید نان اجنبی خورده باشند اما مهر مام میهن و خانواده ی آن را به زر و سیم نفروختند و در تاریخ ماندگارتر مانده اند. بیایید همان رفتار شعارهایمان را برای خودمان به درستی هجی کنیم. اگر دست به دست هم نمی دهیم به "مهر" ، رو در روی هم نیاستیم به "بی مهری".
نظر شما